Faro de Vigo

Faro de Vigo

Contenido exclusivo para suscriptores digitales

dende o meu sofá

Capítulo 41, último versículo

Pasaron dezaoito meses desde o día no que me sentaba diante do computador para plasmar por vez primeira unhas cantas ideas desordenadas neste sofá imaxinario fabricado con papel de xornal. Dezaoito meses e corenta artigos; moi poucos para consideralo un traballo apreciable pero máis que suficientes para estar na obriga de agradecer a benignidade dos que permitiron esta fermosa empresa, nobres xornalistas e mellores persoas. Corenta días co meu nome inmerecidamente escrito no que é, e será, o "xornal deste pobo" para roubarche un tempo da túa vida co permiso da entrañable e sempre perigosa liberdade que agasalla co don de escribir algo que será lido por alguén; iguais verbas, mesma páxina, distintas persoas, varias interpretacións. Dezaoito meses e corenta artigos. Pouco; nada.

Quizais o medo a fracasar ou a facer o ridículo. Quizais o pánico ao pensar que a vida pode chegar un día con inesperadas rebaixas. Ou quizais a miña propia soberbia, sempre moi gustosa de evitar que me ría de min mesmo aínda sabendo que é un exercicio imprescindible para desfrutar dunha vida feliz. Non o sei.

Ou poida que simplemente o motor disto estea na dor que provoca descubrir que, ao non ser santo, nin sequera bo, podo chegar a vender a miña liberdade para mercar un pequeno feixe de baixos caprichos; o que sexa con tal de non aceptar o prezo da incomprensión e da soidade, sempre tan difícil de pagar.

Sexa o que fose e o que siga sendo, nesta xornada toca erguerse do sofá, saír e pechar ou arrimar a porta deste lugar dende o que puiden escribir dezasete mil palabras; por veces confusas e en ocasións desatinadas, mais sempre pensadas. Que descanse o xornal, o sofá e o corazón.

Emprender esta tarefa non foi unicamente cousa miña e só puido construirse, semana tras semana, coa axuda de quen é capaz de compartir a sabedoría e a bondade que un non ten. Iso si: deixala só pode facelo un mesmo, o que asina, apertando sen escrúpulos a imponente e solemne soidade que todo desprendemento precisa, sen consentir bandas sonoras de penas e morriñas. Pecharei ou arrimarei a porta mirando cara atrás e ollando esta cativeira faena moi agradecido porque sigo convencido de que o maior de todos os fracasos é non facer nada polo simple medo a fracasar. Oxalá nunca renunciemos á nosa tarefa de mañá só porque a de onte puido deixarnos decepcionados.

Grazas, moitas. E tamén perdón, moi especialmente polos días nos que non vin, ou non quixen ver, que hai moito mundo máis aló do meu propio mundo.

Sofá, agardo que, como dixo Cicerón, a memoria da nosa amizade sexa eterna.

Todo o debo, vivo en débeda. E con este faro de papel, sempre.

Capítulo 41; e agora si: último versículo.

Compartir el artículo

stats