Contan de Franco que un día, temendo pola saúde dos seus salmóns do couto de Couso, na Ulla, decidiu non instalar no esteiro deste río a fábrica de celulosa que o forestalismo cego esixía pór en funcionamento a mediados do século XX. Como os salmóns eran rarísimos no Leres de entón, o Caudillo ordenou de habilitar a fábrica fedorenta en Lourizán, onda as Cocheras, sobre un inmenso areal ateigado de vida e, en especial, de ricos berbirichos e ameixas de toda clase.
A fábrica, privada, invadiu o dominio público e a franxa militar maritimo terrestre. Ou sexa, que a fábrica se fixo cun bon quiñón de patria española.
E ben, Mariano Raxoi, presidente do Goberno e membro dun partido que non renuncia ao legado histórico de Franco, áchase estes días co pé no estribo. Está sendo expulsado do poder e, conforme marcha, asina sen vergonza a cesión de Lourizán á factoría invasora por outros sesenta anos máis. Como se atreve este suxeito a tomar tan importante decisión cando non ten en absoluto consolidado o seu cargo á frento do goberno de Madrid?
Tal barbaridade non a faría ningún Bugallal, ningún Riestra, por suposto, ningún Montero Ríos, que, alén de verdadeiro liberal, tiña notabeis intereses en Lourizán.
Para tomar tan desafiante e histórica decisión, Raxoi (permítanme que lle regaleguice o apelido) tivo que estar movido por moi profundas causas. Estas moito máis poderosas que a prudencia que lle aconsella a un presidente en funcións absterse de levar a termo medidas de tal categoría crítica. Que tentáculos haberá nas sombras, tan poderosos como para guiar a man de Raxoi na asinatura dunha nova concesión á empresa contaminante que Pontevedra, Marín e a outra banda do mar detestan?
Non o sei, en todo caso felicito á maioría municipal de Pontevedra por estar á altura dos acontecementos e declarar Persona Non Grata, a todos os efectos reprobatorios e repreensivos, Mariano Raxoi. Como lles veño comentando, o mundo móvese e estou seguro de que a fábrica de Lourizán non chegará ao ano 2073. O futuro recordará que Mariano Raxoi modificou a Lei de Costas para favorecer a fabricación de pasta de papel contra o ben público.
