Acepto que Turquía, o inimigo histórico de Europa, negocie co petróleo roubado polo EI en Siria e en Iraq. Pero, a quen lle rouba o EI ese petróleo? O sirio, sen dúbida, sería extraído dos depósitos de propiedade nacional popular. O procenden de Iraq, das empresas norteamericanas e occidentais que se repartiron o subsolo do país o intre de Saddam ser enforcado polo pescozo até morrer. Ben, o petróleo roubado subvenciona o EI e favorece o círculo de ladróns que rodea Erdogan.
A pregunta é esta: quen finanzou ISIS, ou como lle chamen, para armarse, organizarse, atacar e ocupar parte de Iraq e parte de Siria? Ao petróleo había que chegar e alguén estivo detrás desa aventura. O que nos leva a outras preguntas. Por que o EI non apoia a Hezbolá nin ao pobo palestino? Por que en París non atentou aí atrás contra intereses ou persoas xudeos? Por que o EI tén ao alcance da man os Altos de Golán, en poder isralelí e de titularidade siria, e non os hostiliza? Disque o EI é anti-norteamericano e antieuropeo. Se é así, por que o EI ten xurado, coa mesma firmeza ca os EEUU, acabar co goberno de Siria? O doutor el-Assad, moi ilustrado presidente de Siria, estaba destinado a ser enforcado con varios nós de sedeño coma Saddam ou ben torturado e asasinado coma un Cristo do mesmo modo que o foi o coronel Gadaffi. Non foi así porque Rusia se meteu no medio e con Labrov, temibel avatar de Gromiko, decidiu intervir na Historia e explicarlle ao mundo que aquela non terminou e que a tese de Fukuyama era fume de palla. Con todo, a pregunta maior segue a ser aquela que facemos sobre a orixe de ISIS, ISL, EI, Khalifato ou como queira que as axencias internacionais de prensa decidan chamarlle a esa especie de horda almorábide que non recoñece as convencións internacionais da guerra nin o dereito de xentes nin o honor castrense nin os dereitos humanos nin o mundo contemporáneo.
Quen move o EI? Todo sinala a que o moven Arabia Saudita, Qatar, EEUU, polo tanto Israel, nun xogo perverso cuxo obxectivo parece ser, de momento, acabar a obra iniciada co asasinato de Saddam e Gadaffi e coas "primaveras" de Tunicia e Exipto. Isto é: afundir o panarabismo laico e o socialismo baasista para apropiarse dos recursos naturais e os espazos estratéxicos destes países. Cada vez que penso nisto, asáltanme á memoria o brillo de Gamal abdel-Nasser e, sobre todo, os días gloriosos nos que árabes e bérberes loitaban en Alxeria contra Francia pola súa independencia e polo socialismo. Coñecín daquela algunhas mozas alxerianas que militaban no FLN. Ningunha levaba pano na cabeza.
