Van agora once anos desde que o escritor, humorista, cantaautor... Philippe Val acuñara a fórmula nas páxinas de Charlie Hebdo, se ben que o definitivo teorizador/difusor do concepto fose o fundador do MPF -Mouvement por la France-, Philippe de Villiers. Segundo el, a "directiva Bolkestein" -en favor da liberdade de establecemento e da libre circulación de servizos entre os Estados membros da Unión Europea- é a causante de que un fontaneiro de nacionalidade polaca -"un plombier polonais"- ou un arquitecto estonio chegasen a poder ofrecer os seus servizos en Francia cobrando o salario e dispoñendo das regras de protección social dos seus países de orixe. Para de Villiers, máis dun millón de empregos estarían ameazados por mor de semellante directiva; xa que logo, todo un ataque, un auténtico desmantelamento do modelo socio-económico vixente. Así as cousas, o 29 de maio de 2005 Francia votou maioritariamente "non" á Constitución da Unión Europea. Dous anos máis tarde era asinado, non obstante, un novo tratado constitucional en Lisboa; desta volta, o goberno gabacho -como así mesmo os gobernos doutros Estados da UE- cuidouse moi ben de realizar ningunha consulta aos seus concidadáns: contando coa aquiescencia do Congreso do Parlamento francés, en febreiro de 2008 tivo lugar unha revisión da propia Constitución de Francia que permitiu evitar, entón, o calvario nun novo referendo.
En abril de 2002 tiveron lugar as eleccións presidenciais do outro lado dos Pirineos. Na primeira volta das mesmas o candidato máis votado resultou ser o representante da dereita, Jacques Chirac. A segunda posición foi para o líder da Fronte Nacional, Jean-Marie Le Pen; en terceiro lugar -toda unha desfeita- veu quedar o socialista Lionel Jospin. Na segunda volta, absolutamente abraiados, movidos polo pánico, os electores de esquerda deron o seu apoio maiorotario a Chirac.
Máis próximas no tempo, en xuño de 2012 tiveron lugar as últimas eleccións lexislativas francesas. A pesar de devir a terceira forza política no tocante ao número de votos recibidos -tres millóns e medio, cunha porcentaxe do 13,60%- o FN tan só obtivo dous escanos na Asemblea nacional. A causa de tal radica, desde logo, no sistema de dúas voltas: ao presentarse sen aliados, as posibilidades dos seguidores de Marine Le Pen de obter representación tornáronse moi difíciles cando non directamente imposibles.
"Tant va la cruche à l´eau qu'à la fin elle se casse": entre nós, "tanto vai o cántaro á fonte..." (ou, xa postos, e cos nossos irmãos da outra beira, "tanto vai o pote à bica que um dia se lá fica"). Ou o que vén ser o mesmo, e se é que me conceden licenza para declarar un novo adaxio, "tanto va la democracia a la paradoja que un dia regresa coja". E velaí que, en efecto, e como todos Vdes. coñecen dabondo, Madame Le Pen vén de resultar a vencedora dos recentes comicios rexionais celebrados no Estado veciño ao obter un 41,65% dos sufraxios emitidos: isto é, un 30% por enriba xa da dereita clásica de Nicolas Sarkozy xa dos socialistas do presidente François Hollande.Proseguindo, daquela, na tendencia a acaparar o voto dos traballadores -un 43% da working class- e mais dos electores máis novos -un 35% dos xoves comprendidos entre os 18 e 24 anos apoia ao FN- Marine Le Pen aparece diante deles como a única posibilidade real cando "todo fracasou", a única efectiva executora dun "patriotismo económico" que seduce amplamente desde as riberias de Marsella a esoutras de Brest; desde as terras do Rosellón deica ao Paso de Calais. Todo iso nunha Francia con -apenas, desde a óptica española- un 10,6% de parados; "como e qué votarían de teren un 20%?" han de pensar, sen dúbida, algúns de Vdes.
"Todo se arranxará na segunda volta. A FN non conta con aliados, e socialistas e mais dereita clásica vanse xuntar para cortarlle o paso, tal e como xa sucedeu noutras ocasións": eis, polo visto, a única reflexión/actuación dos políticos tradicionais. A pregunta é: até cando vai seguir funcionando o paradoxo; até cando non romperá o cántaro?
Decididas as dereitas a eliminaren calquera resto de estado de benestar socialdemócrata; absolutamente incapaces de explicaren as esquerdas como si é posible rexenerar aquela fórmula; escravos, os uns e mais os outros, da globalización salvaxe; monicreques devotos de San Euro; funcionarios -valla o novo paradoxo- do peor capitalismo; actores dun circo decrépito... hai tempo, demasiado tempo, que deixaron/propiciaron que a extrema dereita ocupase o centro do terreo. Saben os lectores moi ben que acontece cando un equipo lle deixa ao outro o control desa zona: máis tarde ou máis cedo, a liga está perdida.
Evidentemente, o "plombier polonais" non era/non é máis que un puro mito. Infelizmente, cando se decreta a morte da razón, calquera mitoloxía pode contar con adeptos. Non; non se trata (aínda) da Apocalipse; pero as alarmas da Historia están en laranxa.
