Opinión

A Nosa Lingua. Versos Solidarios

A miña avoa sempre teimou nun adaxio:/

mar soberbio, verdes ondas,/

ergas meus olhos que choran ambos/

sulcando un mar de auga candela/

a voz do vento xemía:/

romana fonte cernal dos soños seculares,/

e vou namorada/

nese cáliz da rosa permanente que ti es./

Abrente-luz de Nai?e mar ao fondo,/

irmán de min, aguda sombra buscándome./

Amigo, se mi gran ben queredes/

solte a ría un exército de naves./

Para sempre non hai muralla sen derrubar./

cercáron-mi as ondas, que grandes son!/

Ai como sinto a palabra!/

Trenzando horas e noites/

¡buscareite! Tralos ceos alumeados./

atopei a Lingua sen coiraza, rebentada de amor./

*Poema elaborado a partir de versos de Alexandre Cribeiro, Beatriz Dacosta Molanes, Bernardino Graña Villar, Cecilio Rial, CelsoEmilio Ferreiro, Elías Portela (Knör), Meendinho, Martín Codax, Paco Graña Aboi (Rincón), Pepe Santos (Pepe Poeta), Pitanciño, Rafael Fernández Lorenzo, Xoán C. Chillón Iglesias, Xohán de Cangas, Xosé Manoel PazosVarela, Xesús Pena Fernández e Xosé Vázquez Pintor

Tracking Pixel Contents