Voar

Eu non son máis co que son, un funcionario do estado, con minúsculas, dedicado ao ensino do que gozo profesional e anímicamente. Disfruto da miña profesión, contento de ser funcionario e algo menos contento de ser funcionario deste estado (de novo con minúsculas) non que non creo nin confío. Mais, con todo, estou contentísmo de ser un profesor que leva trinta e cinco anos transmitindo a miña admiración polos romanos e polos gregos, os de outrora, a alumnos e alumnas que incluso se emocionan con historias contadas por Homero, un tipo xa bastante maior, e son capaces de rir da inxenuidade do brután Polifemo, no fondo un pardillo monoocular. Aos que andamos no chollo de instruir rebaixáronos o soldiño. Eu non me queixo: gaño exactamente, despois de 35 anos de traballo, a cantidade de 2.147 euros. Eu tamén son un controlador aéreo, dos de verdade, dos que teñen a capacidade de calcular o vóo das anduriñas, esas que saen e volven aos tellados nos tempos requeridos, pero por iso non me pagan nin un pataco. O asunto de controlar ás gaivotas é moito máis feo e complicado de explicar. Todo o mundo o sabe. Aínda que teño ganas de xubilarme despois de trinta e cinco anos falándolles aos alumnos/as dos romanos e da vida en xeral, sei que cando chegue ese día unha boa parte da miña felicidade crebaríase e padecería ao non poder gozar das ledicias e das tolemias invernais e primaverais que agroman da rapazada. Agora, ademais, gozo dunha deliciosa e irreflexiva ironía cotiá contra case todo que me mantén vivo e feliz na medida do posible. O soldo dame para disfrutar dun bacallao excelente se o preciso, eses bacallaos excelentes dos que non poden gozar os controladores aéreos porque estou seguro que malcomen con presa. Cando a Parca me convoque para a derradeira conversa, vai ter moito que escoitar de min, e vai telo ben fodido, porque ela, a Morte é a única controladora aérea da existencia, non vive do conto, pero sabe moi pouco da vida, aínda que teña unha fortuna incalculable nas súas mans. Prometo, palabra de honor, que é certo que a xente que sempre me deu máis mágoa nunca foron os pobres pobres senón os pobres ricos, os que se pasaban a vida observando traxectorias alleas, controlando vidas dos demais, pobres incapaces de saborear un excelente bocata de calamares porque a vida non lles daba para tanto burdo pringue nos dedos e tanta constatación do pracer daqueles bocatas de calamares que custaban quince pesetas no Bar Coruña de Compostela. Eu, que agora son bastante feliz dentro do que é Isto, e me considero un bo controlador aéreo de pardais e outra paxarería, ofrezo as miñas lentes que, engarzadas e acopladas no meu nariz cada vez máis prominente, a un prezo a discutir a todos/as os controladores aéreos do mundo a ver se son capaces de diferenciar coma eu os insectos diurnos, as estrelas nouturnas, as nubes do vento maino e as nubes do vento frouxo, as rabechas entre os paxariños pelexando coas farangullas que lles boto no xardín, as cores diversas e as cores divertidas, as estructuras perfectas das arañeiras ou o bandullo que paseniño van medrando nas laranxas galegas, as máis grandes do mundo. Levo trinta e cinco anos no ensino, un traballo fermoso e ás veces ingrato. Son un dos tantos defuncionarios do estado incapaces, afortunadamente, para as nosas conciencias, de, con perdón, foderlle as vacacións ou pode que a vida aos demais. Eu traballei seisismil veces máis que estes fodevidas. Sumando todas as miñas nóminas (constatable) gañei co meu sacrificado e duro traballo exactamente o mesmo diñeiro que un destes privilexiados individuos se meteu no peto en catro anos. Se, como parece ser, algún dos partidos políticos nos que máis ou menos confiei ata agora lles dan a razón a estes chantaxistas, convídoos a que non fagan listas electorais e se larguen a estudar a dificilísima carreira de controlador aéreo: teñen que saber inglés, gozar de boa vista, saber algo máis de matemáticas do normal, prescindir do pracer de xantar bacallao e abrir unha boa conta bancaria. Do vóo dos pardais nos ocuparemos os demais, por exemplo os mestres.