Durante 70 anos intentaron que, xeración após xeración, o pobo chegase a esquencer a masacre do Furriolo. Despois de Auschwitz non se pode escribir poesía, dixera Adorno con grave descontento de Paul Celan. O domingo antepasado dos poetas galegos cantaron no Furriolo e demostraron ao mundo que, despois de Celanova, entendida agora como centro de exterminio de presos políticos, pode haber poemas. Porparte, a Asociación Arraianos Terras de Celanova puxo en marcha unhas xornadas históricas sobre a represión de 1936 e seguintes e levantou unha parede de tellón no alto do Furriolo e nela estampou un fermoso mural X. Vizoso en memoria dos fusilados alí. Setenta anos despois de dictada a cláusula de esquencemento nos pactos cupulares da Reforma Política, por fin hai un acto de recoñecemento e de memoria daquelas víctimas. De entre os centos de mortos e de escarnidos no Furriolo, a reminiscencia e a teimosía do pobo leal quixo sempre destacar un: Celso Pérez, alcalde da Frente Popular en Gomesende, convertido nunha lenda baixo o nome familiar de Celso de Poulo.

Celso de Poulo dalle, na tradición nacional popular, nome e un rostro entrevisto ou cuase adiviñado nos outros mortos. A súa honradez, xenerosidade cos pobres e nobreza de espírito ocasionaran que as xentes das Terras de Celanova o escollesen para representar os sen nome perante o tribunal inapelábel da condición humana. Igual que Bóveda, que Lorca, que Quintanilla, que Benigno Alvarez, que un batallón de notabres entre os infortunados, Celso de Poulo representa no Furriolo a todos. Explicouno mellor ca min Castelao nas páxinas d´A Nosa Terra cando instituíu o Día dos Mártires Galegos (que el non chamou da Galiza Mártir, por certo) poñendo en primeira fila, onde sigue estando, a Alexandro Bóveda.

No acto de inauguración do mural en memoria dos asasinados no Furriolo, había moitas autoridades políticas da Xunta de Galicia, e mesmo estaban o seu vicepresidente e tres alcaldes que non militan no PP. Pro a Asociación Arraianos, con Aser Alvarez González como figura principal, quixo marcar aquilo que os maoístas Lázaros e Alain Badiou chaman hoxe en París "a Distancia Política". Desde embaixo e desde a raíz das cousas, Arraianos elixiu a Distancia. Chamou por todos e non agardou por ningúen. Por iso, nin un céntimo dos destinados a subvencionar os actos do Ano da Memoria contribiu a enxoitar os seus gastos. Vizoso non cobrou, como é hábito en xente coma el, e foron pequenos empresarios de Celanova os que puxeron, como contribución á reconstrución da memoria, os materiais e os salarios dos traballadores que erixiron o monumento do Furriolo. Os gastos das xornadas de estudo que durante toda a semana tiveron lugar no ventre do vello horror, na antiga prisión do convento e actual Instituto, sairon dos petos dos propios Arraianos. Alí no convento falamos, por exemplo, de Lois Soto, que xa ían sendo horas.