Luís Luna, o mestre humilde

Hai unhas horas sentimos o golpe súbito dunha perda imposíbel de dimensionar, desamparados coa morte do noso compañeiro Luís Luna Mendoza. Aínda os que non albergamos pensamentos relixiosos, seguimos gardando a esperanza de atoparnos na seguinte parada; a vertixe mística da perda de quen non debería ser perdido empúrranos a unha irrealidade e ausencia da que non despertamos. Luís é amigo, moi amigo, pero tamén un profesional que entregou a existencia a tratar e salvar a moitos doentes. Luís salvou moitas vidas, tamén as nosas.

Da calidade humana que amosaba poden dar testemuño multitude de sanitarios. Todos estariamos de acordo, ademais, en destacar a súa humildade e discreción, que lle facía quitarlle importancia ao que facía: anestesiar aos doentes sometidos ás cirurxías abdominais máis agresivas no Hospital Meixoeiro, nos tempos anteriores ao Cunqueiro. E por iso foi o mestre de moitos de nós, que estamos orgullosos de ter tido o privilexio de aprender do seu sinxelo maxisterio e da súa maneira de transitar na vida: coa ollada no chan para atender aos pequenos detalles, coa mirada alta para advertir o que viña, e cunha perspectiva completa para non perder a visión de conxunto.

A súa nenez compostelá dotouno dunha maneira sabia, desacomplexada e templada de coñecer o mundo. A súa devoción pola súa familia e os seus amigos fixérono merecedor do máximo aprecio. Os Luna son para moitos de nós o sal da terra, unha influencia vital e positiva que non cesa.

Apaixoado pola cultura, as viaxes, a fotografía, a música; dotado dunha memoria prodixiosa que o convertía inmediatamente no mellor sherpa a distancia para planificar cada viaxe. Tanto disfrutamos da súa compañía, que non podemos imaxinar como continuar sen el. «Deberiamos ter tido o sabor da morte na boca e o seu nome na lingua» —como dicía Julián Barnes— para dixerir esta perda. Quen nos dera que ao cruzar o limiar e nos chegue o momento, poidamos fundirnos nunha tempestade de apertas tras a que non veña a calma. Ben querido Luís, grazas por deixarnos coñecerte, gozar e aprender.

Unha vez houbo un home que nunca dixo meu.

Petóu nas portas do mundo, chamóu no meu corazón.

Falaba con palabras que semellaban pombas.

As cousas á súa beira púñanse brancas.

Nascíalle nos ollos un abrente coma un río de luz,

ou coma un mar lonxano de gueivotas.

Un bálsamo de amor tiña aquil home

pra ista miña dor

sin nome.

Celso Emilio Ferreiro