Un día por semana subo ata a aldea de Ermelo. Alí, unha leira de millo desprégase polo bordo do camiño. Fotografíoa desde varios ángulos. Algún pé nace raro. Co paso das semanas acentúase a diferenza. Só as fotografías amosan a mudanza. A pesares do fastío no que todo parece sumido, o millo medra, avanza. O máis fermoso do verán, para min, acontece alí. Todo o demais son incertezas.
O verán COVID está a ser un permanente estado vixilante. Anticiparse ao descoñecido tamén é un xeito de enfermar. É como se o auténtico verán estivera detrás destes días que son un pasar necesario. Diría que é un verán convalecente. Parece que agardamos a curar para vivir e que o estío, a festa, o verdadeiro verán, virá despois.
Estraño ir á praia sen ver se a hora será a axeitada, se baixan moitos coches pola pista que rodea a miña casa, sen atinar a ollada para ver como están as praias de Vilanova, Nerga, Pinténs, sen sentir que cada persoa coa que me cruzo é un potencial inimigo. Boto en falta aos nenos que arrastran camións para facer diques, eses aos que xusto debaixo dos meus pés se lles antolla un manancial, os que comparten a discreción a pistola de auga, ou a aqueles que soben a unha colchoneta pinchada mentres algún pai se resolve gritando: No llores, tonto! e pensar que eu tamén choraría.
O ano pasado a praia foi un gran escaparate de colchonetas con forma de dónuts rosas con faragulliñas de cores. Algúns ata imitaban un chanchazo. Case todos os bañistas tiñan un, agás o neno que choraba e máis eu.
Este ano vou tan tarde que xa está todo recollido, desinchado. Algúns días pouco máis que as gaivotas e máis eu. É bonita a praia polas noites, o mar polas noites. Iso si, a esa hora non podo intuír a traxectoria coa que os adolescentes se tiran do Niño do Corvo nin escoitar conversas imposibles dos veciños de sombrilla, nin sequera anoxarme porque alguén bota areas sobre a miña toalla. Tampouco hai espazo para as grandes reunións familiares e de amigas, nin pola súa banda nin pola miña. A praia de Bon é ese lugar ao que ir durante o resto do ano, por iso non a boto de menos, porque con ela teño apalabrado un trato distinto.
Agora as mañás son para traballar con máscara, para encher as mans de xel, para sorrir sen que nos vexan, para negarnos a compartir un anaco de pexego, para darnos abrazos de costas, para descubrir que hai nenos que lle chaman perfume de moscas ao esprai de matalas, para ventilar a estancia cada trinta minutos, para ser razoable coa adaptación dos demais á nova realidade.
Agora as tardes son para ler, para quedar coas miñas amigas en xardíns ou balcóns, para escoitar música, coidar as plantas, para poñer cada cousa no seu lugar, para perderse polos montes do Morrazo, buscar caranguexos en lagos, camiñar moito, evitar aglomeracións, practicar a vida kilómetro cero, procurar o equilibro entre o medo ao contaxio e a vida social.
Unha vez por semana achégome a Ermelo. A quietude trae novas rutinas, reflexións, outros rostros, aires de inconformismo, calma para as batallas e calor.
Que as fotos do millo me saian estupendas, que a praia me agarde todos os días pola noite, que todas as renuncias merezan a pena, que tantos esforzos non sexan en balde, que sempre nos queden libros por ler, por escribir, que nos sigamos atopando nos carreiros, que todos os problemas sexan estes e que sexa este, por favor, o derradeiro verán COVID.
*Poeta e veciña de Bueu
