Ata sempre, Mendu

Hai uns días chamei a Mendu para ver se estaba por Vigo e tomar a nosa cana de costume e “arranxar o país”. Estou en Aldán, neno, díxome. Pois nada, xa nos chamamos e quedamos, dixen. E xa non poderá ser nunca máis.

Menduiña, Mendu no meu móbil foi un referente na educación viguesa. Químico de formación e profesor de física por vocación. Exerceu ata a súa xubilación hai escasos anos no colexio “Miralba”, as Jesuitinas de Vigo. Miles de alumnos e alumnas gardan del un magnífico recordo. Son testemuña de como alumnado e pais parábano pola rúa, ou mellor devandito era Mendu o que xa xubilado parábaos para interesarse polos estudos, ou polo traballo se xa estaban a traballar, pola familia…, ademais tiña unha privilexiada cabeza na que memorizaba cal elefante todos os datos dos seus alumnos e procesábaos como unha computadora para falarlles ao atopalos pola rúa.

Home amante de Galicia, de todo o galego, do fala, do baile que el mesmo practicaba, da escritura, foise xusto o día anterior ao Día dás Letras Galegas.

Estaba estes días pola súa casa, no Morrazo, traballando a terra, cousa que facía moi a gusto desde facía anos. Encantáballe preparar a terra para plantar. E esa mesma terra, a que traballaba estes días, foi a que lle viu por última vez. O sábado pola tarde caeu sobre ela, mentres a traballaba, para deixarnos a toda orfos da súa amizade.

Marga, a súa muller, e Iria e Lucía, as súas fillas, están agora nos nosos pensamentos. Esas fillas das que dicía unha e outra vez: a ver se me fan avó dunha vez.

O bar de Ricardo perde a un incondicional dos faladoiros do café da mañana, e das miñas ao mediodía, cando me chamaba ao despacho, á beira da súa casa, para baixar a tomar a cana.

Jorge C. Alonso,

Xornalista