Faro de Vigo

Faro de Vigo

Contenido exclusivo para suscriptores digitales

EL RINCÓN QUE MARCÓ A...
Antonio Durán 'Morris' Actor

Teis, cuna personal y profesional

El reconocido actor olívico recuerda anécdotas en su barrio, en donde empezó a gustarle la interpretación, y compara el Vigo actual con el de su infancia

Morris, en la parte trasera del mercado de Teis. A su derecha, con el portal rojo, el edificio donde vivió. J. Lores

Nació justo al lado del mercado de Teis. 63 años después, FARO lo fotografía enfrente del edificio en el que dio los primeros pasos de su vida para meterse en una especie de máquina del tiempo y recordar su infancia, que fue “feliz e divertida”, así como su juventud y etapas venideras. “Desde a cociña e o comedor, vía Vulcano e toda a ría. Quedeime perplexo cando ocorreu o accidente do Polycommander –el petrolero que, en 1970, embarrancó en la isla de Monteagudo, en las islas Cíes, se incendió y vertió 15.000 toneladas de petróleo al mar–”, destaca el reconocido actor Antonio Durán 'Morris' (Vigo, 1959), el rostro de Antón Santos en 'Pratos combinados', Edelmiro Ferreira en 'Padre Casares', Manuel Charlín en 'Fariña', Milhomes en 'A Esmorga' o Borrego en 'Celda 211'. Es “el primero” de su familia nacido en la ciudad olívica.

Morris, en la playa de A Punta con su madre, hermana y prima. Cedida

“O meu pai naceu en Monforte de Lemos. A miña nai, nos Peares, onde eu pasaba todos os veráns cando era pequeno”, indica. Del apellido por parte de su madre le viene el apodo de Morris. “Vén de Moreiras, o meu segundo apelido. No colexio, chamábanme Morgan e Morris, e quedou. Na etapa de militancia política, converteuse no meu nome de guerra. Intentei cambiar o nome artístico por Antonio Durán Moreiras Morris, pero era tarde e longo. A miña nai chegoume a botar en cara que nunca puxera o seu apelido”, explica antes de rememorar la buena relación con su padre y su madre. Ella, una “madraza” y él, un “santo”. “Estaba hiperprotexido por ser pequeno e endeble”, anota.

Morris, durante la fiesta de su comunión en el bajo de su casa en Teis. Cedida

Pasó su niñez jugando al fútbol y las canicas a los pies de su casa, donde, antaño, “era todo campo”. “Baixaba despois de comer. En verán, ía para Os Peares. A calor apretaba moitísimo. Sobre as 5 ou 6 da tarde, iamos ao río para refrescarnos. Os compañeiros de clase que non tiñan aldea dábanme moita pena”, apunta este vigués criado y afincado en Vigo la mayor parte de su vida, a excepción de temporadas en Madrid o Santiago de Compostela por motivos laborales. “Pasei por Teis, Canido, Hernán Cortes, María Berdiales, Luis Taboada… Agora, estou en García Barbón”, asevera. En Vigo también reside su hermana, una maestra jubilada tres años mayor que él: “Levámonos moi ben. Vou moito á súa casa e ela vén moito á miña”.

"No colexio, chamábanme Morgan e Morris, e quedou. Na etapa de militancia política, converteuse no meu nome de guerra"

decoration

Echa la vista atrás y le viene a la cabeza con cierta nostalgia la imagen de los niños dando vida a las calles de Vigo con gritos, pelotazos y carreras, una escena cada vez menos habitual por la irrupción de las nuevas tecnologías. “Na miña infancia, había moitos xoves pola rúa. Boto iso en falta. Estar na rúa axuda a socializar. Asústame que os rapaces de 12 anos se comuniquen tanto por WhatsApp. En persoa, é moito máis divertido”, destaca antes de recordar episodios que quiere desempolvar. “Ía moito ao Cine Roxy, en Teis. Ao saír, os amigos montabamos a batalla que viramos antes no filme de wéstern”, rememora.

En Vigo también reside su hermana, una maestra jubilada tres años mayor que él: “Levámonos moi ben. Vou moito á súa casa e ela vén moito á miña”

Teis es el barrio que lo vio crecer y en donde brotó su gusto por la interpretación. “Nunca pensara en ser actor ata que, un día, unha profesora me convenceu para facer a obra de teatro 'Os vellos non deben de namorarse'. O público ría a gargalladas coa miña actuación. Levamos a obra por varios institutos e entráronme ganas de dedicarme a isto porque me vía cómodo e me relacionaba moi ben coa xente. Tamén fixen teatro no Club Xuvenil de Teis”, dice, a la vez que comenta una anécdota en Príncipe: “O meu primeiro papel interpretado de verdade foi cun megáfono. Tiña facilidade de palabra e subinme a un banco nun mitin da Liga Comunista Revolucionaria. Escoitábanme unhas 10 ou 15 persoas. Sigo sendo de esquerdas, creo na xustiza social, pero véxoa cada vez más utópica”.

“Nunca pensara en ser actor ata que, un día, unha profesora me convenceu para facer a obra de teatro 'Os vellos non deben de namorarse'. O público ría a gargalladas coa miña actuación"

decoration

También Teis, como no podía ser de otra manera, le regaló su pandilla de amigos más antigua. “Quedamos de vez en cando algúns, os que podemos”, indica. Pero es con el grupo de colegas que formó en As Travesas con el que hace más vida. “Coñecinos cando tiña 20 anos. Caseime e funme a esa zona. Desde hai tempo, xuntámonos todos os venres e tomamos algo no mesón El Águila”, señala.

La cultura, hoy peor

Preguntado por cómo ve Vigo ahora con respecto a su infancia y juventud, asegura que ha mejorado en términos de aspecto gracias a las humanizaciones y destaca la limpieza, pero pone el lunar en el estado de salud de la cultura: “Neste sentido, está peor. Moitos dos espazos culturais están controlados polas institucións ou a banca. Fóra de aquí, coñecen a Vigo por ser a cidade das luces, e iso é triste. Hai anos, tiñamos un festival de teatro importante. Tampouco están ben os museos, teñen pouca actividade”.

"Fóra de aquí, coñecen a Vigo por ser a cidade das luces, e iso é triste"

decoration

Una de sus pasiones conocidas es el Celta. Iba a Balaídos ya a los 10 años con su tío. Para él, el estadio “non cambiou nada”: “O cheiro e os anuncios son os mesmos. Segue soando A Roda…”. Por temas de trabajo, no podrá asistir a los partidos del equipo celeste la próxima temporada. Los seguirá desde Madrid, adonde se mudará a finales de mes para participar en una serie que se emite en la televisión a nivel nacional. “Tiven a sorte de traballar toda a miña vida. Cáenme proxectos que me gustan moito: no Nadal, interpretarei a Allende e Pinochet en Santiago de Chile, diante do Palacio de La Moneda, onde morreu Allende. Caéranme as bágoas. Recibín moitos paus na miña vida; agora, estou nun bo momento”, reconoce antes de manifestar que le gustaría tener más proyectos en Galicia: “Fastídiame; merezo traballar máis na miña terra, pero estou feliz”.

Compartir el artículo

stats