Antón Beiras se dio a conocer muy pronto en Vigo como un médico humanista. Fue miembro fundador y consejero de la Editorial Galaxia, militó activamente en las Mocedades Galeguistas y mantuvo una fuerte amistad con Ramón Otero Pedrayo y otros intelectuales gallegos.

Disfrutaba con la navegación a vela en su barco Ultreia, "un bote de madera con clavos de cobre, y con Antía Cal daba rienda suelta al viento y a los problemas, que se diluían navegando por la ría".

Señala Alejandro Otero, colaborador de Beiras en la construcción el Vigoscopio y autor de una biografía titulada Antón Beiras, la mirada certera, que el nombre del barco tenía su origen en el recuerdo de los Ultreias, una organización juvenil que animaba Álvaro de las Casas en la segunda republica.

Con el matrimonio Antón Beiras Antía Cal "se juntan la ciencia y el humanismo. Una eminente pedagoga se une a un eminente científico comenzando una labor de investigación e iniciativas pedagógicas que han hecho de Vigo una referencia mundial"

Por eso Antía siente muy presente a Antón: Van aló 43 anos que nos deixou, había de gostar sentirse en Domaio a carón daquel mar que percorría gozoso no seu Ultreya, a escota nunha man e na outra, gobernando o timón.

Y a él se dirige: Estou a mirarte. Hoxe, a nosa casa está naquel cantil que fomos acreditar, que cadraba no mesmo intre da carretera que albiscabase no monte da Guía defronte e aquen o asteleiro de Ascón. Si, aquel día tristeiro que dempois de ir a Domaio fomos cabo do teu sobriño Luis a consultarlle aquel mal que naqueles días estaba a aflixirte.

O que veu dimpois ben o sabes, ti estiveches a padecer e eu a ir paseniño, afacéndome á triste realidade de vivir sin tí. Pois hoxe vivimos naquel mesmo paisaxe que tanto ben che facía.

Seguro que de poder estar con nosoutras, con Antía filla e conmigo, tí xa terías artellado un barquiño Ultreya 2 , seguro que si, inda que este días fun cabo de Avelino Pousa Antelo a festexarlle o seu 98 cumpleanos, érades da misma quinta, e pensei en ti como sempre que me cadra de estar con Avelino. Atopeino por primeira vez baixo, inda que nos adicou unha cantata con xeito, mais gardando o seu porte de sempre, non foi quen de termar máis aló das lambetadas e o licor café .

Ti hoxe xa non te atreverías co Ultreya, nembargantes dende a nosa galería estaríase moito ben ollando o mar. Sempre ten algo que ver.

Lémbrate daquel día que chegaches en Dr. Cadaval, viñas a xantar, e botaches unha ollada, colleches os prismáticos e dixesteme "chama a Comandancia de Marina, hai un barco na ría ao pairo, ha de ter unha avaría... Chamei, estiveras ó tanto e era o barco que naquel entón cubría a línea de San Adrián... Hoxe non hai eses servicios polo mar, hai un autobús de Cangas a Bouzas que cubre o servicio. Cangas e Moaña aínda manteñen o seu. Habías de afacerte na punta da Moa, seguro que si, porque habías de ter alguna ansia do Vigoscopio, porque sei por Alejandro Otero que aínda da que facer e están nello. Isa visión binocular que ti tanto estudabas sigue interesando e ti habíaslles de botar unha man, seguro.

A familia

logo, xa che digo, é unha fermosura o que está a ollarse e sentir. Non vou a falar da benandanza de estar xuntos, cos fillos. Temos tres netas e dúas noras e un xenro, todos eles habíanche de encher de ledicia, como me sinto eu cada día. Compartirlo contigo sería un engado que non deixo de imaxinar. Todos van indo como ti deches o primeiro pulo, sin atrancos, de momento, e Deus diante, que dure moito tempo...

Todos traballan o que se agarda deles e as túas tres netas habías de velas. Son guapas e da gusto acreditar que estudan e dilíxense tan ben ou millor que o fixemos nosoutros no noso tempo.

E agora vou contarche un conto, que quero ver a cara que pos. A Fundación Trasabla propúxome para o seu premio Dn Ramón Otero Pedrayo. Si, deixeino de remates porque xa sabía o que ías a pensar. Tampoco eu coidei endexamais de merecelo, máis aínda que de primeiras non o podía acreditar, vou afacéndome a idea e ese día adicareicho de cheo a tí, porque eu ben sei que son a que son e cheguei onde cheguei polo pulo que tiven o teu carón.

Eu ben lembro cando chegamos a Vigo, a casa que nos emprestaron Valentín e María Pilar, cando puxen o meu curruncho de libros para estudar e acadar un traballo, tal como dispuxéramos, ollastres os meus libros aquelles e dixechesme ¿E ti de Galicia qué sabes?... Foi unha boa pregunta, moita Filosofía e letras , pero nada sabía de onde viñan as miñas raiceiras. Tí sabías moito ben decir as cousas e co teu pulo , que ben mirado escomenzou naquela xeira, de vagariño, fun chegando a Trasalba... Un bico.

A túa dona, Antía Cal.

Antón Beiras García Santiago, 1916- Vigo, 1968

Nació en Santiago de Compostela, en octubre de 1915. Se licenció en la Facultad de Medicina de Santiago el 10 de septiembre de 1942 y comenzó su actividad ejerciendo la medicina el 17 de julio de 1943.

Desde Santiago se desplazaba a Vigo para pasar consulta, y llegó un momento en que ya estableció su clínica privada en la calle Policarpo Sanz 22, 1º, con carácter definitivo.

En 1947 se casó con Antía Cal Vázquez, a la que había conocido cuando estudiaba Filosofía y Letras en Santiago.

Comprometido con Galicia, además de ejercer como médico oftalmólogo, dedicó gran parte de su vida a la investigación, publicando muchos trabajos científicos, por lo que está considerado uno de los más importantes investigadores gallegos en el ramo de la Oftalmología. Fue inventor del Vigoscopio para corregir el estrabismo. Falleció en abril de 1968.