É unha etapa da miña vida que se pecha e non sei a qué dará paso". Méndez Ferrín abandona as aulas do instituto Santa Irene, onde exerceu durante os últimos trinta anos ata apurar os límites da xubilación: "Quixen esgotar todas as posibilidades porque este é o oficio meu, o principal. Fundamentalmente son profesor, a literatura é unha segunda actividade".

E iso a pesar de que chegou á docencia "por exclusión" despois de licenciarse en Filosofía e Letras -"A outra saída era a carreira diplomática, pero non me atraía demasiado", di- para acabar sendo "un descubrimento".

Obtivo a praza de catedrático de Literatura e lingua españolas no 1965, impartiu clase a varias xeracións de vigueses e nos últimos tempos daba clase no Bacharelato nocturno por "comodidade". Pero no seu último curso quixo voltar ó horario de mañá, cos mozos: "Quería despedirme ben. Foi especial e un dos mellores grupos da miña vida".

Na súa última clase, Ferrín, que sorrí ó recordalo, despediuse dos seus alumnos e estes puxéronse en pé para dedicarlle un emocionado aplauso. Aínda que asegura que eles "se esquecen enseguida" de que o seu profesore é unha das figuras vivas máis destacadas da literatura galega, a entrada do instituto está tomada por fotografías súas e recortes de prensa sobre a recente concesión do Premio Nacional. Tamén hai lugar para unha das súas antigas alumnas e hoxe amiga que se adentrou no mundo das letras. "Son bastantes os que hoxe son escritores", comenta.

Colaborador de FARO, Ferrín rememora o seu primeiro día nunha das aulas do Santa Irene, que aínda hoxe conserva a pátina daqueles anos. "Era o curso 1965/66 e non tiña preparación ningunha porque só dera clase de francés no colexio Figoi de Lugo. Aínda non cumprira os trinta e estaba francamente inseguro", confesa. Tampouco esquecerá o momento "máis amargo", a execución de dous antigos alumnos que "foron asasinados por Franco".

Naquela época de agonía do réxime, o instituto, a igual que a cidade, vivía un momento convulso. "O alumnado facía folgas e asembleas e isto orixinou enfrontamentos entre os profesores partidarios de permitilo e os que querían disciplina, pero nunca demasiados graves", relata.

Como a sociedade, o ensino foise "democratizando" e as "horas de voo" fixérono máis xeneroso, que non menos esixente, coas calificacións. "Por ser menos ríxido coas notas os alumnos non estudan menos, pero tardei en darme conta", recoñece.

"Mundos paralelos"

Escribiu a maioría dos seus libros sendo profesor, sen embargo, para el sempre foron dous "mundos paralelos". "Nunca interferín coa miña obra nas clases, aínda que algunha vez tomei notas mentres eles facían algún exercicio", engade.

"No mundo enteiro é corrente o profesor de literatura que escribe porque do oficio puro é difícil vivir. Cela é un dos pouquísimos exemplos", comenta Méndez Ferrín, que nunca intentou dar ó salto á Universidade: "Non formaba parte do proxecto da miña vida. Sempre foi moi difícil pasar e hoxe resulta practicamente imposible. Tende a repeler a persoas estrañas con ideas propias".

Nos últimos meses "mentalizouse" de que era o seu derradeiro ano nun centro ó que se refire durante a conversa como "esta casa", pero terá que volver porque lle espera unha homenaxe e a imposición do seu nome á biblioteca, un premio a toda unha carreira que lle fai "moita ilusión".