O cura de Reboreda arremete contra Administracións e Igrexa por «arrinconar» o galego

«Unha lingua galega arrinconada no eido das Administracións públicas e do comercio. A nosa propia saúde era, e é, atendida en riguroso castelán. E que dicir da Igrexa. Ela foi, e segue a ser, un atranco no uso do galego nas nosas liturxias. Esqueceu que as celebracións teñen que estar entroncadas coa vida, se non, son baleiras. E Deus entende todas as linguas». Con esta claridade denuncia José Carlos Rodríguez Álvarez, cura das parraquias redondelás de Reboreda e Ventosela e de Amoedo, en Pazos de Borbén, a situación que vive o galego.

En pleno debate sobre un posible pacto sobre o idioma propio para recuperar o seu uso, o discurso do párraco dende o púlpito dunha igrexa estourou como o raio que, hai dous anos e medio, esnaquizou o campanario do templo de Reboreda. O vídeo, duns catro minutos e que está sen datar, viralizouse nas últimas horas.

O crego critica, en primeiro lugar, que as linguas sexan consideradas só como ferramentas de comunicación. Esa visión «reduccionista e pragmática» levaría a igualar os idiomas cun «martelo». «A lingua ten unha realidade moito máis fonda, é unha forma de ser e estar no mundo. É unha visión do mundo (...) Sabémonos galegos porque temos una terra, un pobo, unha lingua de seu», argumenta.

Lingua de incultos

A partir desa base, sinala que calquera tipo de «trato impositivo» doutra lingua supón «un atentado contra o ser e o estar na galeguidade». «Foron tempos, e aínda os seguen a ser —se cadra agora un chisco menos— nos que a lingua galega foi menosprezadacomo lingua de incultos, paletos, aldeáns», protesta Rodríguez Álvarez, tras o que pasa a denunciar que o galego fose desprazado do eido xurídico e do Dereito, ademais dos ámbitos aludidos na cita inicial.

Esa situación de inferioridade con respecto ao castelán, expón, provocou «unha forte esquizofrenia, unha fonda fractura» entre o uso cotiá e eses contextos que seguen a ser «reacios» a expresarse en galego. «Arrastramos a histora de que o galego é unha lingua de segunda clase», lamenta e reclama: «Debemos falala e coidala para evitar o risco de perdela e, con ela, perder a nosa identidade».

Só cando en todos eses ámbitos, entre os que inclúe tamén os centros escolares, se recoñeza que a lingua é «o xeito de ollar o mundo» do pobo galego poderá cumprirse —remata parafraseando a Álvaro Cunqueiro— que «chegou a primavera permanente na nosa terra, no noso pobo, á nosa lingua. En galego, agora e sempre».