Un Xabi de chocolate

O protagonista desta historia chámase Xabi, mais podería chamarse Nuria, Noa, Sira, Hugo ou Samuel. Con isto quero que entendas que, o que lle sucedeu a Xabi, podería pasarlle a calquera que lle guste o chocolate. Xabi toleaba co chocolate: moedas, ovos, xoaniñas, xeados, galletas... De feito, enfadábase moito cando non lle deixaban comelo. 

—As cousas ricas son para comer —argumentaba, convencido de que levaba a razón.

Mais, por desgraza, no mundo das persoas adultas, as cousas non sempre funcionan así.

Aquela tardiña, logo de pasar a tarde vestindo a casa con decoración terrorífica, o pai de Xabi chamou por el:

—Colle esta cesta, que imos visitar as casas dos nosos veciños. Xa verás, vanche dar unha chea de larpeiradas.

—De chocolate? —preguntou o neno.

—De chocolate, de caramelo e de todas esas cousas que che gustan tanto e son tan malas para os dentes. Pero un día é un día. 

—Eu quero que veña mamá! —protestou o pequeno.

—Tranquilo, que mamá tamén nos acompaña. Pero antes imos vestir o disfrace de esqueleto.

E así foron os tres collidos da man, porta por porta, na procura das larpeiradas. A tarde estaba nese momento en que o ceo empeza a pintarse coas cores do lusco e fusco e todo semella máxico e misterioso. O laranxa, o amarelo e morado entrelazábanse entre as nubes, sobre as cabezas do esqueleto Xabi e dos seus pais. O neno estaba moi contento, nunca fóra ás casas dos veciños no día do Samaín, e para el era toda unha aventura. Cantas larpeiradas de chocolate conseguiría? Soñaba con encher a cesta. De súpeto, cando estaba a piques de tocar o timbre da casa máis próxima, sentiu un ruído que o asustou. Máis non só iso: tamén unha estraña presenza. Algo que non soubo identificar pero que o fixo estremecer.

A estraña presenza que lle puxo os pelos de punta a Xabi resultou ser un veciño. Disfrazárase de zombi e agardaba agochado detrás da casa. Cando alguén chamaba ao timbre, empezaba a emitir estraños sons coa gorxa. Logo saía do seu agocho cos brazos estendidos cara adiante, finxindo ser un morto vivente. Xabi levou un bo susto. Case chora e todo. Non lle gustaba nada aquel disfrace todo esfarrapado e aquela cara pintada con cicatrices. Parecía un zombi de verdade.

—Quero marchar para a casa —bisbou, abrazándose á súa nai.

—Eh, Xabi, que son eu! —díxolle o zombi, poñendo voz de ser humano—. O teu veciño favorito, o que sempre te choca os cinco. O pai de Bruno, lembras?

O neno tranquilizouse un pouco.

—Queres uns bombóns? —preguntoulle, sacando unha presada do peto da camisa.

Xabi ofreceulle a cesta para que os botase dentro, deulle as grazas e continuaron o seu percorrido polas outras casas do barrio. Así, pouco a pouco, a cesta foise enchendo ata case rebordar.

—Nesa cesta levas chocolate para tres meses! —dixo a mamá de Xabi.

—Para tres horas —corrixiuna o neno.

Estaba convencido de que podía papar todo aquel chocolate dunha soa vez, vendo un par de capítulos dos seus debuxos favoritos. Chegou á casa cun sorriso xigante, de rebanda de sandía ou de lúa crecente. Os seus veciños foran moi xenerosos. El devecía por comer todo o chocolate da cesta aquela mesma noite, mais a súa nai advertiuno:

—Hoxe xa non podes comer máis, que te vas poñer malo. Entendido?

Xabi díxolle que si, mais por dentro pensaba: xa veremos. Quitou o disfrace de esqueleto, puxo o pixama e meteuse na cama. Intentou durmir, mais ansiaba ir á cociña, subir a unha cadeira e alcanzar a cesta das larpeiradas. Non era quen de sacar aquela idea do pensamento. Sabía que, se os seus pais o descubrían, o castigo ía ser colosal, mais as ganas eran tantas que non se puido conter. Cando o silencio da noite se apoderou por completo da casa e estivo seguro de que os pais durmían, prendeu a luz do seu cuarto e foi a cociña, a pola cesta das larpeiradas. Comeu todo o chocolate que lle apeteceu: ovos, moedas, bombóns... Comeu e comeu ata que xa non puido máis. Regresou á cama co bandullo cheo e axiña quedou durmido. Esa noite tivo moitos pesadelos. Retorceuse na cama soñando con zombis e esqueletos xigantes, sen saber que na vida real estaba a suceder algo extraordinario. O corpo de Xabi empezou a medrar e medrar ata que rebentou as costuras do pixama. Mais o asunto non quedou aí: o neno sufriu unha mutación. Xabi converteuse nun Xabi de chocolate.

Á mañá seguinte, cando os pais de Xabi descubriron que agora era un Xabi de chocolate, quedaron atónitos. Por un momento entráronlles ganas de darlle unha lambetada, tiña pinta de estar moi rico! Mais non o fixeron.

—Eu non quero ir á escola —bisbou o Xabi de chocolate cun pouco de medo—. Os nenos vanme comer. Mirade que orellas tan apetitosas teño! É terrible!

—Tranquilo —acougouno a nai, facéndolle un aloumiño—. Quedarás na casa ata que deixes ser Xabi de chocolate. Isto só é temporal.

Estaban convencidos de que pronto volvería á normalidade, mais non foi tan sinxelo. O neno comera tantísimo chocolate que pasaban os días e el continuaba naquel estado.

—E agora que facemos? —preguntou o papá de Xabi unha mañá, mentres almorzaban—. Haberá que procurar unha solución. Non podemos deixalo así para sempre. Pensa o que sucederá cando chegue a calor. Vaise derreter! Terá que pasar todo o verán metido na neveira.

—Xa o teño! —exclamou a nai, que acababa de ter unha fantástica idea—. Non sei como non se me ocorreu antes. Verduras! Darémoslle verduras ata que recupere a súa forma orixinal.

Ao neno aquela idea pareceulle espantosa. Odiaba as verduras, mais non lle quedou outro remedio. Durante semanas fixo un grande esforzo e comeu verduras de todo tipo, mesmo para almorzar: brócoli, coliflor, nabizas, grelos, cenorias, repolo, verzas, cabaciña, berenxena... E así, un día tras outro, verduras, verduras e máis verduras ata que, pouco a pouco, foi recuperando a súa forma humana... Ou talvez non? NON! O Xabi de chocolate converteuse nun Xabi de verduras.

—Non pode ser! —dixo o pai, que non daba crédito á nova mutación do seu fillo.

O Xabi de verduras, diante do espello do seu cuarto, fitou con abraio os seus dedos de cenorias, o seu pelo de brócoli e o nariz verde con forma de chícharo.

—Apuf! —protestou.

Saíu á rúa, na procura dun chisco de aire fresco. Sentía que afogaba dentro daquela casa. De súpeto, un coelliño que cruzaba a estrada en dirección a unha leira, detívose e mirou a Xabi aos ollos. A continuación baixou a vista ata os seus dedos de cenoria e pensou: ÑAM ÑAM!

O neno, aterrado, entrou de novo na casa e pechou a porta con chave. O coelliño correu veloz, ata perderse entre a herba tan verde coma o Xabi de verduras.