«O talento axuda, pero o traballo diario marca a diferenza»

A primeira vez que Sara Vidal probou o baloncesto tiña oito anos e, aínda que non o sabía, acababa de iniciar un camiño que a levaría moi lonxe. Desde entón, nunca máis soltou o balón. Hoxe, con 23 anos, é a capitá do Celta Femxa Zorka e unha das referencias do baloncesto feminino en Galicia.

Aínda que de pequena practicou varias disciplinas, foi no colexio Ángel de la Guarda, en Nigrán, onde descubriu unha conexión especial coa canastra. «Gustoume moitísimo desde o principio. Vin que se me daba ben e o meu adestrador animoume a unirme a un club local, Airexa (que xa non existe). Dende aquela, non parei», lembra. Aquel primeiro paso levaríaa pronto a dar un salto importante. Con doce anos, fichou polo Celta no seu último ano de minibasket. 

Unha traxectoria celeste

Desde entón, a súa evolución dentro do club foi constante. Esta tempada alcanzou un fito significativo: os 100 partidos oficiais. «Para min é un orgullo enorme. Síntome moi afortunada de poder xogar na miña cidade, e oxalá poida seguir sumando moitos máis», afirma.

Ese non foi o único momento especial na súa carreira. Ao longo dos anos, Sara viviu momentos que permanecen gravados na memoria: o seu debut en Barcelona cando aínda era xuvenil, o regreso do Celta á Liga Feminina tras máis dunha década de ausencia e, sobre todo, a permanencia na máxima categoría, celebrada na casa e ante a súa xente. «Se teño que escoller un momento, quédome coa permanencia. Foi moi emotiva», recoñece.

Máis alá dos resultados na pista, Vidal asumiu un papel fundamental no vestiario. Desde hai tres tempadas, ten o título de capitá. «É moi especial para min. Intento estar sempre pendente do equipo, facer de ponte co club e conseguir que todas se sintan a gusto», explica. Sinala como referente a Laura Alonso, de quen -di- aprendeu observando a súa maneira de liderar. 

Un exemplo a seguir

Dentro dese compromiso, participa tamén na iniciativa do Celta pola que cada xogadora do primeiro equipo apadriña un equipo da canteira. Unha tarefa que ela asume con especial implicación, quizais porque non esqueceu que un día tamén foi unha desas nenas. Cada vez que se pon a camiseta celeste, volve mentalmente a aquelas gradas do pavillón de Navia, onde soñaba con estar do outro lado. «Cando era pequena, as xogadoras do primeiro equipo eran os meus referentes. Emocióname pensar que agora somos nós as que ocupamos ese lugar para elas», confesa. «Admírannos, e non só por como xogamos, senón por estar aí. É moi bonito sentir esa conexión», engade.

Consciente da responsabilidade que implica ser un exemplo para as novas xeracións, tamén reivindica a necesidade de seguir loitando pola igualdade no deporte. «Aínda existen barreiras, pero imos avanzando. Hai que deixar que os nenos e as nenas escollan libremente o seu deporte ou actividade. É importante que cada quen poida facer o que lle gusta sen etiquetas», defende.

Sara recoñece que o baloncesto feminino deu pasos importantes nos últimos anos. «Cada vez vai máis xente aos pavillóns, os partidos emítense máis por televisión e conseguíronse dereitos básicos como un salario mínimo ou a protección por maternidade. Pero aínda queda camiño por percorrer», reflexiona.

«É importante que cada quen poida facer o que lle gusta sen etiquetas»

Desde a súa experiencia, lanza tamén unha mensaxe para quen aspira a chegar ao máis alto, ten claro cal é a clave: «O talento axuda, pero o traballo diario marca a diferenza. Que soñen en grande, pero que non se esquezan de esforzarse cada día».

Sara Vidal nunca deixou de soñar. Pero tamén aprendeu que os soños non se cumpren sós: requiren traballo, constancia e sacrificio. Hoxe é o reflexo de todo iso, e tamén un exemplo para todas esas nenas que, desde as gradas, soñan con ser como ela.