Casas das palabras

No sempre sorprendente mundo da literatura, por veces os espazos son tan importantes como a propia historia ou como os seus personaxes. Diría máis: en ocasións eses espazos son tamén un personaxe. E non un personaxe calquera, senón todo un protagonista. Así acontece con algunhas casas literarias, moradas sen as que as obras nas que aparecen non serían o mesmo. A relación destas sería inacabable, así que lembrarei hoxe aquí algunhas das máis icónicas da literatura dos últimos séculos.

Comezarei cun nome maior e un palacio emblemático: o lar no que vivía a namorada de Romeo e Xulieta (1597). O palacio no que o Montesco Romeo galanteaba á Capuleto Xulieta aínda existe. E se ben do seu feitío medieval apenas se conserva a porta de entrada, pode visitarse hoxe como un museo e admirar o escudo de armas da familia Cappelletti, de onde ficcionou o nome o xenio inglés para inmortalizar esta estirpe de Verona.

Xa non palacios senón grandes castelos son os lugares centrais das dúas sobranceiras novelas coas que naceu a narrativa gótica: O castelo de Otranto (1764) de Horace Walpole e mais Os castelos de Athlin e Dunbayne (1789) de Ann Radcliffe. En ambos casos non hai correspondencia exacta cuns castelos reais. Porén, sabemos que a súa narración espellou dalgunha maneira na construción da mansión neogótica que Walpole erixiu en Strawberry Hill e que a obra de Radcliffe estaba inspirada en fortalezas das Highlands escocesas.

É imposible entender a témera fascinación que exerce o Frankenstein (1818) de Mary Shelley sen pensar inmediatamente no castelo que alentou a imaxinación da autora: o castelo de Hesse, nas montañas de Mühltal, preto de Darmstadt, unha propiedade que pertenceu a Johann Konrad Dippel, un célebre alquimista de fins do XVII do que se dicía que levaba a cabo arrepiantes experimentos eléctricos e preparaba estrañas apócemas para tratar de insuflar vida a cadáveres.

E sería imperdoable non amentar nesta apurada nómina outro clásico da narrativa de terror: o relato A caída da Casa Usher (1839), temible mansión do extrarradio de Boston que Edgar Allan Poe caracteriza inzada de mobles vitorianos con cripta incluída.

Outra morada que acubilla un ser sen dúbida extraordinario é a que aparece no Drácula (1897) de Bram Stoker. Esta novela ten como epicentro da súa trama unha fortaleza na que pasa os días o famoso conde. Pois ben, este pavoroso castelo tamén foi inspirado por unha fortaleza real, o Castelo de Poenari, nos Cárpatos romaneses, unha impoñente edificación situada a case mil metros de altura e construída no século XIII na que o visitante precisa subir mil cincocentos chanzos antes de acceder ao seu interior.

Pero se hai un enderezo que todos os amantes da literatura de intriga coñecen ese é o 221B Baker Street, a casa en Londres do incomparable Sherlock Holmes, o arquidetective creado por Arthur Conan Doyle. Esa vivenda, situada imaxinariamente preto de Regent’s Park, no West End, aparece referenciada xa na narración Un estudo en escarlata (1887) como un apartamento de dous cómodos cuartos e unha sala de estar grande e coidadosamente amoblada, que se ve iluminada por dúas grandes xanelas.

Como curiosidade cómpre lembrar que, a modo de homenaxe, na serie televisiva Doutor House o protagonista, Gregory House, tamén vive nese mesmo enderezo.

Suscríbete para seguir leyendo