Xenerosas creatividades

Elena Zas (piano, viola e coros); Carla Romalde (voz e frauta); Carlos Castro «Kos» (programación, bases e visuais), Ana Lage (baixo, piano, acordeón e coros) e Víctor Ledo (guitarra e voz) forman Zavala: un grupo chegado de mares coruñeses asemade que unha desas formacións ben complicada de etiquetar mais cargada de sólidos argumentos musicais e estéticos.

Veñen de publicar Pequeno Manual Para Grandes Cambios II (Teoría e Práctica), editado polo selo Ferror Records, e nel ofrécennos unha mestura de cancións que se perfilan entre aspectos e texturas puramente orgánicas e melódicas xunto con sons máis apoiados en bases electrónicas. Aires contemporáneos con ecos tradicionais pero, sobre todo, moito ambiente pop cheo de matices e líricas sociais e existencialistas nun disco no que cada canción subsiste como todo un micromundo de seu.

Poida parecer que, con Zavala, esteamos ante outro grupo de estética marcada pola mestura de vangarda e tradición, de pandeireta e de electrónica –dentro desa fórmula tan efectiva e que, ademais, deseña tan magníficos proxectos no país que a desenvolven con grande éxito artístico e popular– mais, neste caso, os coruñeses amárranse primordialmente, e de xeito claro, ao sacro cravo do pop máis atmosférico e con certas pingas de estruturas de semente incluso máis próximas ao rock.

Se xa no seu primeiro disco Pequeno Manual Para Grandes Cambios I (Teoría e Práctica) (Ferror Records, 2023) nos viñan agasallar cunha xenerosa colección de cancións divididas en dous volumens que sumaban un total de vinte e seis cortes, nesta segunda entrega a cousa quedou en catorce cancións e mais a constatación total de que estamos ante un grupo cun caudal de creatividade, e de traballo, que esmaga na súa medida e contundencia.

Zavala coidan a canción e traballan, todos eles, no detalle nun deses discos nos que se fai imposible escollermos un sinxelo que tire dos outros e no que a suma de todo funciona tan fantasticamente ben que, unha vez que pos a primeira canción, se fai difícil non querer escoitar o disco enteiro dun tirón. Unha entrega a contar, daquela, con momentos tan potentes como a declaración de intencións, e principios, que abre o propio disco, baixo o título de «Neptuno», nunha desas cancións faladas que poden atravesar almas como un coitelo entrando en manteiga.

Na mesma onda escoitamos logo «Ti», lembrándonos incluso aqueles U2 da fascinante «zooropa» pero neste caso con todo o poder da Galiza dun novo século que bota por fóra pero que sabe perfectamente de onde vén. «Funambulista caendo», «Aquí Dragóns» -a nosa preferida-, a tremendamente pop «Mundo clon» ou a máis «tradi» «Retrouso do Barqueiro», e nese difícil exercicio de destacar unhas cancións sobre outras, conforman un traballo magnífico e digno de darlle unhas voltas nos nosos reprodutores mentres non atopamos o seu nome no alto dos cartaces dos nosos festivais, onde sería unha anomalía non empezar a velos con asiduidade.

Moita carga social e humana, pois, nunhas letras que se mergullan nesa vida que a todos nos toca e moito talento musical co que ademais prometen disco novo para moi axiña mentres afirman que teñen material, e ganas dabondo, para que a carreira do grupo continúe por ese rego de xenerosidade e creatividade. De momento a cousa promete e moito. Zavala son unha das mellores descobertas da música galega dos últimos anos.

Suscríbete para seguir leyendo