Un veciño chamado Cunqueiro

En Marqués de Valladares detecto unha cartografía olfativa. Situoume no alto de Carral, nome en memoria dos fusilados nesta vila coruñesa logo da Revolución do 46, cando Galiza deu un berro de liberdade como arengou Xosé Mª Álvarez Blázquez, veciño das Travesas, en mitin antes do 36. Dicía que ao situarme nese cotarelo a rúa abríaseme en aromas a café e tazas quentes.

Tras alandillar, en préstamo do Blanco Amor morto precisamente preto de aquí, vou dar cabo en Colón e todo óleme a mazá coma se no ceo houbese unha nube a bañarme até imaxinar un pomar das montañas mindonienses de cabalos ceibos polo val de Lourenzá do Fernández del Riego, veciño da Alameda.

Diranme que todo é pura fantasía. Proben, se non me cren. Se persisten na opinión, déixenme crer porque son feliz nesta ensoñación aromática como o era Proust ao lembrar o olor da madalena. Eu dígolles, e perdoen por ser testán, que o efecto provén da fiestra aberta no número 20 por causa do Álvaro Cunqueiro, quen ciscaba mazás polo fogar adiante.

De Cunqueiro pódese dicir que foi veciño ius solis, ius cordis. Home de conversa na tasca, sexa o Elixio ou a Viúva, que tamén foron lugares frecuentados por demais, tales como Xosé Mª Castroviejo retirado da dirección d´El Pueblo Gallego ou o veciño Urbano Lugrís, pintor e escritor, con estudio na zona.

Un vigués resucita coa IA a Rosalía, Castelao ou Cunqueiro

Velaí o Cunqueiro de paso pausado Policarpo Sanz adiante, entre o fungar dos tranvías e edificios da bonhomía do veciño Gómez Román, entón secretario xeral do Partido Galeguista na clandestinidade e que ninguén diga nada. Crúzase don Álvaro con amigos novos e vellos saídos da Penzol noutrora sita nesta rúa céntrica, e aquí acudían os bolxeviques da UPG liderados por veciños como Ferrín e Pepe González co fin de pensar o país en esquerda tan apática para Cunqueiro quen xa toma esquina Colón con edificio Rubira devorado por un gargantúa odiado polo bo vigués e algúns anacos desa fachada dormen á beira da enseada de San Simón que mesmo o Café da Vila de Redondela ten algún vestixio e por iso gosto de tomar o café alí, pois saborear presta máis cando a paisaxe interna harmoniza.

Cunqueiro chega ao FARO DE VIGO que dirixe con acerto e en breve dálle prestancia e pulo e riqueza articulística ofrecendo alento mariñao coma os seus paisanos, Leal Insua e Landeira Yrago, tamén directores do xornal en épocas distintas. Pero non é cousa agora de deterse nos fillos de Vallibria e contorna senón de poñer o acento en Cunqueiro, por ser ilustre de pegada imborrable coma o foi o célebre discurso no Hotel Samil do cal se extractou un lema recorrente da cultura contemporánea: «mil primaveras máis», e a data era o 24 de abril de 1980, que escoitei completo na rede porque entón nin nacera.

A min gustaríame que as verbas de Cunqueiro fosen gravadas ad aeternum como homenaxe de Vigo e, se cadra, cadra ben por iso de aproveitar as obras na contorna dunar de tímida recuperación, entre os areais Tombo do Gato e Cocho das Dornas, toponimia vibrante.

Oxalá se lean estas palabras logo feitas verso alongado sobre do mar deica á tensa liña do horizonte e que o ciclo as faga nubes apra mollar o asfalto urbano e sintamos olores frescos de perpetua existencia do pobo galego amante da súa lingua. Xa saben, eu creo na fantasía dos soños. Por iso loito co fin facelos certos.

Suscríbete para seguir leyendo