Artesanías do pop
Eladio Santos: Estëreo Estrada

Eladio Santos, un artesán do pop. / Arquivo
V. Neira
Levamos xa unhas cantas semanas enganchados a Estëreo Estrada, a última entrega discográfica de Eladio Santos: un traballo -asinado en solitario- no que a parte máis persoal e individual pinta as mil e unha marabillas e carga de xenerosa luminosidade un monllo de cancións que atopan na épica do máis íntimo unha xigante e fermosa dimensión pop que alimenta a esgalla, e alumea, nunha escoita que torna tan adictiva como sanadora. Eladio lévanos así de paseo nun xogo de melodías, estrofas e retrousos por tantos anos de profesión, e amor pola música, que todo o contaxian dun discurso tan sinxelo e evocador como inxectado de emocións.
Estëreo Estrada funciónanos tamén como unha chamada a unha especie de gozoso xogo de luces e pingas que parecen agochar, quen sabe, se moitas desas nostalxias que a todos nos remexen a fibra cando temos a templanza de mirar aqueles tempos que, vistos dende hoxe, case sempre nos semellan mellores, aínda incluso sen selos. Cancións popeiras no mellor sentido da etiqueta, sosegadas e dispostas a parar en seco as agullas do teu reloxo para sacarte ás bravas do maldito ritmo que o mundo, a sociedade do consumo, as novas terroríficas que cuspe o teu televisor, esa selva das redes sociais e de ruído infinito que tanta información che impón a punta de pantalla e loucura social, esa présa que todo o enchoupa dende que te levantas até que te deitas. Igual aí, xusto aí, é onde un escoita e goza destas once cancións, como pílulas dun blíster, deixándose sanar, golpear e arrastrar até quedar docemente fóra de xogo e aloumiñándose pola proposta. Cancións humanas para tempos demasiado inhumanos e un empurron imprescindible cara sentimentos tamén algo morriñentos pero necesarios, felices e tremendamente íntimos na súa feitura máis honesta e directa.
Nove cancións de fabricación propia e dúas versións «Solo de flauta» de Pablo Milanés e «Aleluya num 9» de Luis Eduardo Aute, co seu inevitable e magnífico cheiro a Leonard Cohen e levadas ao territorio Eladio Santos con toda a soltura e sonoridades propias marca da casa. E polo medio pequenas xoias tan destacables como «Vals animal» coa que abre o disco falando de instintos e de escenarios ben intensos, ou a celestial e magnífica «C.I.A» como unha sutil pregaria aos soños que voan, nacen e morren en cada salaio vitalmente consumido. Préstanos o disco e préstanos saber que neste mundo da música no que todo se mide en rabaños de likes en frías redes sociais, en consumo «fast food» de segundos de cancións, en festivais feira no que todo está en venda e no que conceptos como o idadismo, a caducidade efémera de todo e a falta total e absoluta de paciencia, aínda quedan músicos da vella escola facendo cancións que miran máis a entraña que a tarxeta do banco, máis para dentro de si mesmos e menos para fóra. Músicos que apostan por compartiren as súas emocións sen pedirnos nada a cambio e arriscando incluso quedar á beira do camiño dun negocio no que abofé eles deberían ser cabeza de cartel por calidade, carreira e solidez pero no que masivamente a sociedade de consumo, precisamente, persegue outros intereses.
Préstanos que no medio de todo este lío no que vivimos aparezcan discos de envoltorio humilde pero cheos de argumentos cargados ao sol. Encántanos saber que en Vigo hai un tipo de sombreiro e guitarra que continúa facendo boas cancións pop, tranquilo, convencido e perfeccionando esa artesanía tan súa e tan propia coa que despois nos agasalla traballos tan destacables como este Estëreo Estrada.

Tom Waits en compañía de Keith Richards. / Arquivo
Artesanías do pop
Alguén dixo que a vida é como unha canción de Tom Waits, ás veces pode ser triste, outras fermosa pero sempre é auténtica. Así, aquí, remontamos 50 anos atrás e abrimos o baúl dun dos discos do californiano máis pálido e bohemio. The Heart of Saturday Night era o seu segundo traballo e aínda faltaba unha década para os seus catárticos e imprescindibles Swordfishtrombones e Rain Dogs. Aínda coa voz ben cosida e relativamente enteira á falta de centos de litros de whisky cos que, conta a lenda, foi dando forma e aspereza a unha das voces máis impresionantes da historia da música contemporánea. The Heart of Saturday Night é como meternos nun piano bar nunha desas noites nas que a soidade pode ser a mellor das compañías, nas que un grolo e mais o ruído dunhas bólas de billar ao lonxe deixan que a túa atención caia sobre o señor que toca o piano e canta cancións para exorcizar tantos diaños como poida. Escoitar «Drunk on the Moon», «The Ghosts of Saturday Night (After Hours at Napoleone’s Pizza House)» ou «San Diego Serenade» pode ser o teu regalo desta noite cando teñas a ben abrir a xanela e comezar esa conversa que tiñas pendente coas estrelas. A beleza está nos detalles, a vida está chea de pequenas cousas marabillosas e só temos que prestarlle atención e isto non o digo eu, díxoo un día o propio Waits. Este disco está aí dende hai 50 anos e so hai que prestarlle un pouco de atención.
Suscríbete para seguir leyendo
- Un iceberg 11 veces más grande que Vigo atraviesa un caladero gallego y amenaza con impactar contra las Georgias del Sur
- Primeras palabras de 'El Cordobés' sobre la separación de Virginia Troconis: 'Ahora estoy con...
- Muere el icónico presentador Xosé Manuel Piñeiro
- De ganar el bote de Pasapalabra a ocupar un alto cargo en el Ministerio de Interior
- Conmoción en la Policía Local de Vigo: «Se nos ha ido la sonrisa eterna»
- Detectados seis casos de cáncer de cérvix en el área sanitaria tras testar a más de 22.000 mujeres
- Hallan el cadáver del joven desaparecido en Silleda
- El juez del caso Rubiales al abogado de Jenni Hermoso: 'Si sigue así le doy la sentencia para que la ponga ella