Que un grupo de rock dure xa máis de seis décadas conforma, obviamente, unha nova extraordinaria. Que, ademais, continúen xirando e enchendo estadios aló por onde pasan, iso xa deixa a medida clara da importancia histórica, social, cultural e musical que a formación acadou, para alén do respecto, admiración e devoción que levanta a nivel universal. E se algo lle faltaba á ecuación para que a historia tome dimensións xa abolutamente fascinantes, tal vén ser que publiquen un novo disco de novas cancións, xa coas oitenta candeas apagadas na tarta, e enriba cunha enerxía e cunha calidade que xa quixeran miles e miles de grupos desperdigados polo planeta adiante.
Hackney Diamonds é o título do rutilante novo traballo dos Rolling Stones e nel, se algo chama poderosamente a atención, iso vén resultar a enerxía rockeira, tremenda e infinita, do grupo. Outra vez as guitarras de Keith Richards e Ronnie Wood deixan riffs afiados campando entre as cancións, xogando entre as dúas ao “corre que te pillo” e soando como un par de diañas descalzas entre rescaldos, canallas e macarras, tan fantásticas que algunhas das pasaxes das pezas piden repetidas escoitas para intentarmos regozalas e tal vez, quen puidera, aprender algo deses códigos tan inmortais do rock and roll e do rhythm and blues máis auténticos e electrizantes e que eles tanto e tanto dominan.
A voz de Mick Jagger soa coa crema intacta, coa profundidade intacta, coa excitación precisa e co ton perfecto dun vocalista, ao fin e ao cabo, sempre extraordinario, aínda que quen o podería imaxinar en tal estado de graza, xa octoxenario. Igual falar da idade dos músicos sobra, unha vez chegados a este momento; igual era certo o do pauto co diaño dalgúns vellos rockeiros e igual As Súas Satánicas Maxestades están xa tan por riba do ben e do mal que tanto ten mirar no almanaque o día que naceron. Tampouco no disco caen en evidencias pola tristeza da recente perda de Charlie Watts ou buscan un reverendo confesor mentres miran de reollo á dama da gadaña que a todos nos observa. Non, os Stones fixérono outra vez; poida que, acaso, non deveña un dos seus mellores discos pero si un grandísimo traballo, tan só ao alcance dos escollidos. Prepotencia e doce soberbia, precisa e ben entendida, cando loxicamente un é quen é. Cancións eléctricas e afumeantes, sucias na medida xusta, gamberras por momentos e sobradas de luminosidade vital xunto a esa aura maldita e máxica que sempre parece rodealos.
Disco magnífico este, pois, con momentos memorables como a colaboración no baixo de Paul McCartney nunha enérxica “Bite My Head Off”, ou pezas altamente pegañentas como “Whole Wide World” ou a especialmente grandiosa, elocuente e demoledora “Sweet Sound of Heaven”, coas colaboracións de Lady Gaga e Stevie Wonder creando unha atmosfera labiríntica para enterrarnos nas profundidades sonoras máis doces e puramente stonianas. Ao fin e ao cabo, once cancións novas e unha versión do “Rolling Stones Blues” de Muddy Waters para poñerlle o lazo a un traballo que ben podería levarnos a pensar que igual estamos ante o derradeiro da banda, aínda que vendo o estado de forma dos rapaces e a súa promesa de continuaren queimando asfalto, probablemente sexa, unha vez máis, un paso até outra xesta Stone xa de camiño. En tempos no que o rock parece música para boomers, e para proscritos, bo é que veñan os Stones para dicirnos como se fai un disco de verdade e salvarnos de tanto plástico musical a golpe de estropallo e magníficas cancións.
No adeus a Marcos de Neda
Hai uns días chegounos a triste nova do pasamento de Marcos de Neda, músico galego ben coñecido polos universos bravús e pola súa militancia en proxectos coma os Cuchufellos ou os Veraneantes,entre outros moitos. As redes sociais, e moita xente da escena da música do país, manifestaron o seu pesar pola perda dunha persoa moi querida por todos e cargada dunha contaxiante e desbordante enerxía vital e musical.
Nos últimos anos andaba Marcos enguedellado no seu propio proxecto persoal baixo o nome de Ray Preyland, co que nos deixou un par de entregas discográficas e no que facía de fío comunicante dun monllo de músicos, nuns discos tan inclasificables como cargados de talento e enorme valentía creativa. Defensor do eclecticismo total, do inconformismo social e vital e de derrubar muros a golpe de fusión, de rock, de folk, de punk e ská e tamén con querencias polo jazz, a world music, o horror rock ou calquera ministerio que se propuxera. Tamén era un excelente profesor e incluso tiña un pasado brillante como atleta no que chegou a gañar un campeonato junior de España, en pista cuberta, na distancia dos 1.500 metros.
Valorado pola súa personalidade e bonhomía e con ese carácter sempre amable e disposto a enchelo todo de enerxía positiva, abofé que será un deses músicos sempre recordados e sempre queridos pola escena do país e por todos os que tivemos a sorte de cruzarnos con el ao longo dos últimos anos. Home de sorriso eterno, vitalidade e amor. A un encólleselle o corazón escribindo esto. Foise ben novo, bo e xeneroso.
