Música
Sr. Salvaje: "Vuela"
Rock de sempre, rock de hoxe
Sr. Salvaje, rock de agora e de sempre sobre a rúa. / Roberto Martínez
V. Neira
En tempos nos que hai quen se atreva a afirmar aínda que “o rock está morto”, menos mal que tamén queda boa xente, cargada de enerxía e actitude, para levarlles a contraria ao tales e inocularnos a toodos e a todas unha boa dose de veleno rockeiro en vea mentres calzamos unhas botas de pel de serpe e punta alongada, unha camisola gastada de tanta pedra de lavadoiro e uns vaqueiros roídos pola vida e queimados polo sol dalgún deserto. E é así, xustamente, como chega onde nós Vuela, o novo traballo da banda compostelá Sr. Salvaje: un labor que vén cheirando a gasolina, apurando cada grolo de Jack Daniels e coa tatuaxe nas costas dunhas ás de anxo fuxitivo, e feito nun garito, nalgún dos infernos que onte pechamos nesas horas nas que nin sequera xa te queren atender nos after.
Guillermo Vistoso (guitarra e voz), Antón Torroncho (baixo e coros), Emilio Iniesta (batería e coros) e Manuel Gómez (teclado e coros) achégannos así un disco cargado de cancións que soan coa personalidade ben marcada, mais cun cheiro a clásico que todo o empapa na súa escoita. Medios tempos cando son necesarios e riffs afiados cando a canción chama por eles. Rock de hoxe e de sempre nun exercicio que deixa ben ás claras a música mamada e mais a aposta definitiva por percorreren o seu rego ben lonxe do que din as listaxes de éxitos nas plataformas e nos festivais de ecovaso e última tendencia. Aquí a fórmula redúcese a facer cancións fantasticamente armadas e tocadas. Batería, baixo, guitarras, teclas cremosas e unha voz que te leva de paseo por estradas en chamas, electricidade, lendas locais, chupas de coiro vellas e ríxidas, amores fugaces, loitas persoais e mil carros de autoestima para defenderte dos malos “rollos” que están sempre á espreita.
Especialmente emotiva é “No quiero que se ponga el sol”, nun alegato para a autodeterminación persoal de poñer un pau nas rodas do reloxo e parar o tempo nese momento xusto do que un nunca quixera saír. Arranxada co gusto e co sabor xa a clásico, e cunha banda tocando cada nota exactamente como se ten que facer, con dinamica e xeito esquisito. “Nada personal” ou “Donde nos lleve el viento” tamén nos levan por eses carreiros máis íntimos e acougados nos que a voz de Guillermo fai de anfitriona nese paseo por carreiros tan cercanos e evocadores. E despois está aínda esoutra parte do rock máis visceral que envolve todo o disco: alí é onde os Sr. Salvaje se moven como peixes na auga. Riffs navalleiros, ritmos sólidos e un coñecemento e dominio do xénero ben chamativo cando falamos da súa segunda entrega discográfica e do primeiro longa duración despois dun Ep previo á pandemia. E claro que tamén atopamos ecos do soul, do rock sureño, do hard rock americano e incluso de certas sonoridades propias do rock estatal, mais todo presentado con esa convicción que nada máis teñen os que cren tanto no que fan.
Con Iago Pico na dirección da produción artística e con Arturo Vaquero coma enxeñeiro de son do disco, o traballo dende logo que merece unha escoita ben detallada e pausada para podermos saborear cada recuncho que nel se nos propón. Sr. Salvaje compran billete para seren unha das nosas bandas de rock máis detacables de aqui a moitos anos.
Pink Floyd, 50 anos na cara oculta da Lúa. / FdV
De pequeno, na aldea na que me criei, decote como insulto a certas pintas, logo che caía un “ti o que es, é un pinfloi!”. Así, naturalizamos aquela palabra como algo habitual no noso vocabulario sen nos decatar que a cousa viña dun grupo de rock londinense do que aínda tiveron que pasar uns cantos anos para sabermos da súa existencia. Loxicamente, pensamos que a analoxía viña polas roupas, os cabelos longos ou aínda esa certa excentridicade musical do grupo para a época, polo que ser un “pinfloi” se espallaba moito máis aló do feito de pentencer ou ser parte dalgún de Pink Floyd. Préstame imaxinarme o que pensarían Barret, Mason, Waters ou Gilmour de coñeceren este feito aínda que eles andaban noutros labores abofé que máis productivos/creativos. Hoxe acordoume o conto ao ler por aí que un dos discos máis celebrados da banda celebra neste 2023 os 50 anos e ademais faino aclamado como un dos mellores discos publicados na historia da música. The Dark Side Of The Moon, xa sen Barret de corpo presente, aínda que si en alma, con esa portada tan icónica representando a dispersión da luz branca en moitas cores, atravesando un prisma, e sobre todo con esa colección de cancións tan absolutamente inesquecibles e cargadas de existencialismo e incrible personalidade. Con Alan Parsons aos mandos da mesa de son, remexendo o traballo da banda con esa paleta tan fantástica de efectos sonoros e tanto pegamento entre cancións tan xeniais como “Breathe”, “Money”, “Time”, “The Great Gig In The Sky”, “Brain Damage” ou “Eclipse”, coa que fechan o álbum. Non é a nosa intención nin pretensión axudarvos a descobrir a estas alturas a grandeza e importancia de Pink Floyd, mais si queriamos gabarnos do feito de que nós, algún día, tamén fomos uns “pinflois”.
Suscríbete para seguir leyendo
- Una camarera tras probar de la botella que abrasó al empresario Pablo González: «Esto no es agua»
- El trago de agua que casi acaba con la vida de Pablo González: «En segundos noté que me quemaba vivo por dentro»
- Última hora en Galicia: sin luz al menos hasta la noche en una jornada de caos total en la comunidad
- Niño Becerra enciende las alarmas: «Si vamos a peor, en verano podemos llegar a una situación Covid de paralización de la economía mundial»
- El cirujano Diego González Rivas sorprende a Alba Carrillo con este menú gallego: «Debería ser patrimonio de la Humanidad»
- «Está demostrado científicamente que tener un perro aumenta los niveles de oxitocina, la hormona de la felicidad»
- Carmen quedó parapléjica en el hospital de Ourense a los dos días de una cirugía de rodilla: «No quiero vivir así»
- ¿Qué había en la consumición de Pablo?
