Entretida, lixeira e comprometida

César Cequeliños vén de publicar en Edicións Morgante A gran novela galega, que non é a gran novela galega, aínda que A gran novela galega e a gran novela galega sexan ambas un conto, que non novelas, ou máis exactamente un conto cada unha delas. Precisamente, o conto da gran novela, neste caso galega, é o leit motiv d´A gran novela, sexa de onde for esta. Hai xa algúns anos, callou por aquí ese conto, que de vez en cando reagroma, de que un país e unha lingua non son nada se non teñen unha gran novela. Tanto é así que moitos se lanzaron a escribila, e mesmo a publicala, pero sen dicir que era a gran novela que Galicia necesitaba, por se tal; e tal sucedeu, claro, e mesmo algúns aínda seguen a esperar a gran novela de país. E así, vimos/lemos moita trapallada, que mellor é non lembrala. Sucede en todas partes, e non temos espazo para máis concrecións.

Na novela, a conto por conto, vén Cequeliños -sempre entretido, lixeiro e comprometido, de lectura amena e narración ás veces tan fantástica e ás veces tan realista que, se non è vero, è ben trovato-, por veces cheo de retranca e humor, e por veces parece que con resaibo e escaldazo, e mesmo con xustificación adiantada de autoridade literaria (véxanse as citas íntrodutorias), expoñer o noso panorama, real e caricaturizado. Son tantos os exemplos, porque non queda títere con cabeza, que non sabemos que exemplo escoller, pois comeza xa antes do libro, coas críticas a editores e editoriais, ata mesmo o final, coa crítica á RAG (“Tareixa Meicende entrou na Academia. O seu discurso versou sobre “A linguaxe simbólica, histórica e literaria da fachada de Santa María a Maior de Pontevedra”. Contestoulle Xesús Alonso Montero. A resposta demorou sete horas e vinte e dous minutos”. Lean, queridos lectores, teñen horas divertidas por diante.

Suscríbete para seguir leyendo