A roupa de rúa, ou streetwear, apareceu nos anos 70 do pasado século no sur de California, froito da mestura das vestimentas de surf e de monopatín ou skate. De certo foron varias as chaves para o éxito deste xeito: sen dúbida tiveron peso o recurso ás edicións especiais e limitadas e, asemade, as temáticas inspiradas na música punk e hip-hop atinxiron moita pegada: a típica silueta de rapeiro -moi voluminosa- púxose de moda nos anos 80, converténdose no sinónimo de roupa de rúa.
Xa nos 90, a influencia do grunge, ou estilo informal de aparencia descoidada, frecuentemente identificado co grupo Nirvana, tivo unha gran pegada na faciana da roupa de rúa. E ampliou así o número de elementos constitutivos do estilo, pasando dende unha prenda soa, a camiseta ou t-shirt como icona, a contar cos pantalóns texanos, o chándal, as gorras, as carapuchas e mais os tenis ou calzado deportivo ou sneakers.
Daquela o streetwear trocou nun fenómeno global, mais aínda quedaba espazo para os traxes con garavata de estilo inglés entre as propostas dos deseñadores. E tamén había zapatos italianos, vestidos e traxes xastre con saia e vestidos cóctel e, sobre todo, zapatos con talóns altos. Ninguén imaxinaba que todas esas pezas serían en pouco tempo as antigüidades dun gabinete de coleccionista curioso, pois a moda ía cara a unha universalización do streetwear e mais os seus múltiples xeitos de representarse,
Os deseños de prendas atléticas de Nike foron un distintivo que se combinaban con prendas de publicidade ou con logos de equipos deportivos, conformando desa maneira o aspecto da rúa nos anos 80 e 90. Logo, no cambio de milenio e co sistema da moda transformado nunha manifestación cultural globalizada por medio de compañías multinacionais, produción trasladada a países terceiros e campañas de publicidade que abranguen os continentes, foise xerar unha metalinguaxe da moda. Iso provocou, á súa vez, unha hiperlectura dos obxectos de consumo que se transformaron en representacións simpáticas daquilo que é doado, familiar, próximo ao consumidor e, polo tanto, sinónimo de fogar.
Xa nos 2000, o streetwear comezou a acercarse ao universo do luxo, con deseños pertencentes ao ámbito dos bens de consumo de alta gama. Prendas e obxectos manufacturados con materiais de calidade superior, cun aumento dos pequenos matices como estampados, texturas, remates e logos ou marcas que transformaban a cabaza do grunge nunha carruaxe de conto, coa conseguinte subida de prezos e exclusividade. Máis avanzado o novo século, tanto a estética da rúa como o modelo de negocio baseado na comodidade, naquilo que resulta cool ou sedutor cun aire de eterno adolescente, deviron populares na moda de todo o mundo. As casas de costura e xastrería, tradicionalmente afeitas a presentar modas de estilo urbano europeo, no carreiro das herdanzas burguesas da anacrónica elegancia de París e mais a indolencia atronadoramente estética do vestir italiano, presentaron de súpeto moda streetwear. Así, as tradicionais marcas de alta costura fixeron táboas de surf; outras deseñaron chándals; outras plumíferos con forma de polisón ou garda infante. Canto aos tradicionais deseñadores baseados no traxe xastre, tiveran xa unha forte conmoción coas propostas de Giorgio Armani no paso dos anos 70 aos 1980, cando o empresario italiano desmontaba as entreteas das chaquetas para facelas máis fluídas, lixeiras, modernas e unisex. A receita foi interpretada polo grande Adolfo Domínguez, quen tamén tomaba inspiración nas siluetas dos deseñadores xaponeses. Logo os clásicos do xastre viron a súa tradición suplantada polo streetwear e todos propuñan conxuntos cómodos, xuvenís e atléticos para acudir á oficina, ás reunións e á universidade.
A popularidade da roupa de rúa aumentou de xeito paralelo ao consumo de música para ver na MTV e logo con esoutro aumento das imaxes por medio dos teléfonos intelixentes a mais as redes sociais. Parello resultou o recoñecemento dos recitados dos rapeiros, a arte do graffiti, a diversidade cultural e racial, o movemento que as vidas negras, ou black lives matter, exportan a Europa; as viaxes en avión de baixo custo por todo o mundo.
E todo iso calzando sneakers ou zapatillas deportivas das que fan a pisada conceptual.
Ready-made
O termo feito-previamente, ou ready-made, refire dun xeito coloquial os obxectos estandarizados que se producen para o consumo masivo. Pódese entender logo que un ready-made é o contrario de algo feito á medida , algo que se pide por encargo ou mesmo de algo que está feito á man.
Cando o contextualizamos, o concepto achéganos á arte pop de Andy Warhol que presenta as latas de sopa e mais as caixas de xabón transformados en pezas de arte. Mais antes do pop foi a vangarda, na persoa do artista Marcel Duchamp quen describe os ready-made como eses bens de produción seriada individualizados pola aura da arte. Eran obxectos feitos cunha aparencia totalmente indiferente e alleos á idea de bo gusto ou mal gusto. Entre eles podemos recoñecer a roda nun banco de madeira (Bycicle wheel, 1913) e o urinario apoiado no chan (Fountain, 1917) que foron asinados por Duchamp co seudónimo R.Mutt.
As sneakers ou as zapatillas, que fan a pisada conceptual, constitúen unha mudanza de paradigma e significan asemade un novo xeito xeracional de ollar para as cousas. As sneakers son as que garanten o paso cómodo, a velocidade ao correr e tamén son un obxecto de coleccionista, un tesouro fetiche e un concepto, pois pola súa relevancia se transformaron nun hiperobxecto, un máis alá da presenza real. Ollen Vdes. doutro xeito, pois, cantos mozos e mozas levan as Nike Air nas rúas.
