Estiven hai unhas semanas na presentación en directo do último traballo de Lou Reyes. Foi na Eme Music Club, na zona nova de Compostela, nunha noite ben especial para os verdadeiros amantes na cidade do rock and roll de cheiro a clásico. Igual é que un vai entrando nunha idade na que cada vez valora máis a parte máis orgánica da vida, do mundo e da música pero nin imaxinades o goce para os sentidos que supón escoitar rock and roll de etiqueta negra tocado, e sudado, nun cara a cara que, durante hora e media, non so é capaz de parar o tempo senón que é quen de invertilo e poñer as agullas a dar voltas de dereita a esquerda, desafiando calquera lóxica. Igual Lou é un dos últimos dinosauros daquela cultura que o inventou todo, que o tocou todo e que o queimou todo a cabalo de soños que viaxaban en Dodge e descapotable. Igual é unha das nosas alfaias irreductibles, sólidas e malditamente insurxente ante modas e ventos en busca de éxitos e trapalladas de tres pesetas con ansias de fama. E é que hai músicas que nos fan crer nos corazóns xenerosos, na inmortalidade, no soño dunha noite de verán, na parte primitiva e salvaxe que levamos dentro, na vida envolta en coiro e na xuventude interminable. Músicas para bailar e sentir que o mundo todo pode agocharse detrás dun bico e dun paseo collidos da man baixo unha lúa de veludo mentres a reverb dunha guitarra vai languidecendo nota a nota e a cada pausado paso.
E claro, falamos de rock and roll, de seis cordas, de ritmo e trepidante latexo, de riffs e pentatónicas, de contrabaixo e tupé, de voces profundas e zapatos de saír. Tamén de naftalina, de contos de Memphis, de rutas 66 e snacks bar de asentos en fila e jukebox de lacado branco e vermello nun curruncho da barra. Eles podían ter a Elvis, a Orbison, a Del Shannon, a Jerry ou a Buddy, a Chuck ou a Diddley, a Cash, a Little Richard e eu que sei a quen máis, a lista pode ser interminable, pero nós tiñámolos a todos e a maoires tiñamos e temos a xente coma Lou. E agora, si, igual toca cavilar e tirar abaixo portas a puñadas nesta segunda década do século, nestes anos vinte tan aparente mentenecios, para que igual tamén outra vez o rock and roll nos poida volver salvar de tanto aburrimento, de tanto autotune, de tanta falta de toque humano, de tanto idadismo e de tanta idea ruín facéndonos crer que todo o vello é malo, está pasado de moda e caduca a cada segundo mentres o novo e efémero, bo ou malo, pensamos que é o máis cool.
Viva Lou Reyes é o seu novo disco e aí atoparás doce pezas rescatadas de toda unha vida adicada a esa infinita liada rockeira. Cancións que soan caralludamente a mil cousas, sonoridades que xa van gardadas de serie no noso adn e nas que nada máis hai que rabuñar un pouco para facelas sangrar. Non busquen no disco nada máis nin nada menos. Non inventa nada nin pretende facelo. Puro rock and roll, honesto, marabillosamente cantado e tocado e disposto a facernos mover o pé e mais os cadrís mentres suxeitamos unha copa destilada, cun par de pedras de xeo e todo o convecemento de que un capricho é un capricho e hai días que merecemos outorgarnos o agasallo da nosa pequena auto homenaxe.
O concerto comeza, o tempo para e a banda continúa co seu tran tran. Fran Facal na batería, Héctor Tellería no contrabaixo, Xermán Prieto na telecaster: eles son os Rockin Corsarios, soando tremendos. Á fronte Marcos Tellería, de alcume Lou, ou ao revés, pídenos unhas palmas mentres confesa que a noite xa non é para el. Sabemos que precisamente niso mente. Despois chegarán os bises e a sempre imprescindible conversa sobre a verdadeira ética rockeira na que o público sempre somos o realmente importante. Ao chegar á casa ouvéaslle á lúa dende a xanela e despois meteste na cama e dislle en murmurios á almofada o bo que foi o concerto e o ben que senta poder da fe de que existen músicos que non pagan peaxes, xamais mudan o rumbo e non fan concesións que vaian máis aló dos que permite a súa integridade musical. Viva Lou Reyes!
Ángeles Dorrio: Selegna
Ángeles Dorrio vén de publicar nos derradeiros días do 2021 o seu segundo traballo de estudio: un EP con catro temas titulado Selegna no que xoga coas sonoridades máis proximas ao neo soul, ao jazz, ao r&b e tamén ás músicas máis apegadas á nosa tradición. Selegna chega oito anos despois de Ten soul, o que foi o seu debut en solitario e chega, segundo ela mesma conta, despois de ter que “dar a volta” e de atoparse coa solidez que dá unha historia musical de moito percorrido.
Dorrio rescata un xogo infantil e escolle o seu nome dando a volta, como título do disco, nunha metáfora que, di ela, soa como a lúa nun círculo que se pecha no tempo. Goberna o traballo a infinidade de matices e calidez dunha voz que nos convida a unha viaxe feminina e de claro deixe universal. Catro cancións de moi fermosa factura: “Parks” que nos leva directamente a aquel primeiro día de decembro de 1955 cando Rosa Parks, unha moza afroamericana, se negou a cederlle o asento nun bus a un home branco en Alabama poñendo patas arriba as terrible leis segregacionistas. Tamén soa libre e enorme “Don’t need”, nun canto ao imprescindible apoderamento feminino. E se a escoitamos cantar en inglés tamén o facemos en castelán e en galego: primeiro nunha nun exercicio de emocional herdanza musical nunha habanera, “La Perla”, que comeza cunha gravación doméstica a capela da súa avoa materna un tempo antes do seu pasamento. Tamén hai lugar no traballo para botar unha ollada á nosa música de raíz en “Terra de Muller”, na que fai crítica á desigualdade mentres se apoia nun coro de mulleres ao abeiro do son das pandeiretas. Moita calidade para un traballo que pide a berros meterte nunha sala a gozalo en directo como se merece.
