O Naturismo xorde a mediados do XIX como resposta á transformación política, económica, social e tecnolóxica da Revolución Industrial, na que o vexetarianismo e a práctica do nudismo eran alternativas na procura dunha fraternidade sen privilexios entre humanos. O pontevedrés José Castro foi pioneiro da medicina naturista en España. Formouse en dietética en Nova York e Uruguai e retornou a Vigo en 1923, acompañado de Daniel Capo, para difundir a Trofoloxía, unha dieta que rexeitaba a dixestión conxunta de alimentos con cargas eléctricas contrarias.
En 1925 creou a Escuela de Naturismo Moderno en Barcelona e asentou en Torrent (Valencia) onde publicou o Manual práctico de alimentación racional y crudívora ou La nueva ciencia de comer. En 1930 impartía conferencias no Ateneo e a Sociedade Recreo de Vigo: “La medicina moderna y la nueva ciencia de comer” e “Las enfermedades artríticas y el estreñimiento, sus causas y su curación por la trofología”.
En 1934 Lucio Vergas organizou un ciclo de conferencias en “La Oliva” sobre naturismo, no que Ruíz Ibarra defendía a alimentación vexetal fronte á inxesta de carne, que consideraba un campo abonado de microbios: o frutismo como medio para liberar o home da enfermidade e a muller da escravitude da cociña. Tamén se incidía nas bondades da exposición ao sol, a luz e o ar. Vergas creaba a Sociedade Naturista Viguesa, acompañado por Augusto Espinosa, Andrés Enríquez, Ramón Costafreda, Manuel Santiso, Castro Enríquez e Pablo Barrientos. A sociedade foise ubicar na rúa Elduayen, no local de teas Paños Vergas, e tiña como obxecto a promoción da medicina natural e a dieta vexetariana, ademais de organizar excursións para fomentar a vida sa e comunitaria.
A Sociedade acudiu ao I Congreso Naturo-Desnudista de España en Barcelona (1935), organizado polo grupo Pentalfa de Capo. A revista Pentalfa referíase así á participación viguesa: “Galicia despierta. A los amantes de la naturaleza”. En agosto de 1935 Capo impartiu varias conferencias en Vigo e completou a visita cun banquete vexetariano na finca de Segundo Mon, en San Roque, ao que asistiron 80 persoas. As prácticas curativas remuneradas que ofrecía esta nova corrente naturista enfrontáronse co Doutor Colmeiro, presidente do Colexio Médico vigués.
A Sociedade Naturista Viguesa defendía en FARO DE VIGO que Capo se especializara en Trofoloxía, que partía do aforismo de Hipócrates:
"Que o teu alimento sexa a túa única medicina e que túa medicina sexa o teu único alimento”
Capo non era feiticeiro, nin curandeiro, nin cobraba polos consellos, e apuntaba que os naturistas preferían vivir na súa inxenuidade e incultura que morrer “científicamente” despois de converter o seu corpo nun almacén de drogas e a pel nunha criba ao ditado da ciencia médica alopática.
Rebatían o “naturismo” de Colmeiro que introducía dietas pseudovexetarianas e drogas nos pacentes e cuestionaban a vacinación aludindo ao libro de Diego Ruiz, Vacunar es asesinar; dejarse vacunar, suicidarse. En 1936 a Sociedade, presidida por Matías Latorre, incorporaba o o dramaturgo Urbano R. Moledo, Andrés Enríquez, Luis Posse, Amalio Bardaji e o doutor Zunzunegui. Insistíase na militancia antivacinas e na defensa do excursionismo, coa creación do Grupo Deportivo Pentalfa.
O nudismo era outra proposta para activar a vida sa e integrada na natureza. A revista Pentalfa era a referencia de como integrar o nudismo no naturismo. Os estudos de Kuhne, Keipp e Priessnitz trataban as vantaxes dos baños de ar, sol e mar, así como a vida natural, promovendo vacacións de verán nas nosas praias.
O nudismo integral era minoritario e acontecía nos areais vigueses. No anos 30 aquela práctica gañaba adeptos mentres que nos cines vigueses se proxectaba Desnudismo (1933), película de arte non pornográfica; a prensa publicaba artigos como o de M. Abril “Volvamos a la naturaleza” no que explicaba, entón, o nudismo en Alemaña ou “Todos en Maillot” de J. Carvalheira.
O alcalde Salgado Urtiaga ordenou controlar, da súa parte, a asistencia de bañistas sen albornoz nas praias. Os tempos estaban a mudar como anticipaba o artigo “Ética y estética del Desnudismo” de Diego F. Collado, en xullo do 36, no que criticaba a promoción do nudismo integral por parte da medicina naturista e hixienista.
