Carlos Cernadas é un músico, compositor e guitarrista rianxeiro que vive no Reino Unido, concretamente en Londres, dende hai un tempo. Alí, nas beiras do Támesis, xermola o seu proxecto “Sons of Exodus” entre augas rockeiras cargadas dunha evocadora universalidade que se mestura, a mantenta e naturalmente, cos sons máis apegados á música de raíz da súa terra de orixe.
Gaitas, pandeiros e pandeiretas buscan acubillo entre cancións que asemellan navegar en océanos de certa atemporalidade e moita enerxía contida, nunha viaxe no tempo que se traduce en tribal, étnica e por momentos tamén en épica. Romances, guerra e “castrexidade” como idea fundamental percorren unha colección de cancións en galego que baixo, precisamente, ese título, Castrexos, apuntalan concepto nun relato de certa fantasía histórica que nos vai metendo, canción a canción, de cheo nalgunha aldea perdida deste noso norte de mar e montes pero en almanaques de hai dous mil anos. Unha aposta pola fusión de rock duro e música tradicional galega que ben puidera entrar perfecta e fantasticamente no coñecido como “música celta”, ou incluso naquela etiqueta da “world music” que tanto aquel tivo, e ten, entre melómanos de mente aberta e prexuízos fechados.
Contan nos promocionais do disco que o traballo está baseado na historia, idea e vida dun castro como o de Baroña, aló polo Porto de Son, en vetustos días de duros temporais, mares bravos e xentes aínda máis bravas, mais aínda así, na escoita, atopámonos con boas pingas de existencialismo contemporáneo e cancións que nos retraen a lugares máis íntimos e particulares. Guitarras acústicas e voces espidas comparten protagonismo coa dureza de guitarras distorsionadas e melodías de raíz con certos momentos “Jehtro Tull” ou “Fairport Convention” aínda que neste caso moito máis achegados a harmonías ben máis contemporáneas e, dende logo, moito máis cercanas. Conta Cernadas que a vida na diáspora empurrouno a mergullar nas raices da música galega case máis como unha necesidade que como unha aposta estética e que nela acada, con case éxito, o complicado reto de manter a morriña a raia mentres continúa a súa formación en música creativa, cultivándose e tamén exercendo o maxisterio como guitarrista ao tempo que ensaia, compón e grava para os seus proxectos persoais. Este Castrexos de “Sons of Exodus”, nado en tempos estraños de pandemia, xa está para escoitar en todas as plataformas en streaming e tamén xa á venda no seu sitio web mentres agarda a súa posta de longo en directos e escenarios do país onde seguro é tan acaído como necesario dentro da diversidade estilística da nosa escena nos últimos anos. Outra vez presta moito a aposta chegada dende a emigración, e dende lugares tan dispares, pola nosa música e a nosa raíz e ademais con cariño, devoción e respecto pola máis noso.
Non é algo novo que galegos conquisten coa nosa musica gustos e corazóns aló por onde pasan, mais segue a emocionar esa idea do maís identitario, resistindo e medrando en creacións que con honestidade, calidade e moitos riscos arredan do camiño fácil do éxito para asentarse no orgullo de deixar a impronta clara que desvela de onde son os firmantes, incluso dende mundos tan diferentes como pode ser o ecosistema musical dun London berce de tanta nova tendencia e tanta leria. A realidade é que a música galega non so resiste e igual ela mesma, e por si soa, é tendencia.
No adeus a Paddy Moloney
E dálle cos malditos obituitarios! E é que a un xa llá da ata cousa abrir a Internet nestes últimos tempos con tanta mala nova sobre músicos ilustres que nos deixan. Aínda que tamén é certo que os anos pasan para todas e é obvio que os ídolos dos nosos tempos de laca e guatas xa van entrando en idades onde a dama da gadaña carabuña atenta na cancela da eira.
E así é que me entero, de mañá e nada máis prender o maldito teléfono, do pasamento de Paddy Moloney, o músico con cara de bo, inequívoco brillo irlandés e inquebrantable sorriso cómplice. Non sei se inventor de todo o que ten que ver coa música celta que veu despois, pero dende logo que, aparentemente, Paddy estaba alí no día un de todo o que foi acontecer. Coma un dinosauro inestinguible pacendo tranquilo nun val dun mundo dóce e verde, coma un xerador de historias interminables, de músicas fermosas e de pontes que nos xuntan (pregúntenlle ao noso Carlos Núñez ou a Milladoiro). E é que os Chieftains xa estaban alí de sempre e el foi e era o seu fundador, lider e combustible inesgotable para facelos viaxar por un mundo que lles deixaba sitio e gardaba respecto e máxima admiración descubrindo o que eran, o que foran e o que podían ser ás músicas de raíz nun mundo do máis inescrutable e tantas veces con cadeados lamentablemente fechados. E así derrubou fronteiras e cancelas, grammys incluídos e premios aquí e acolá (pregúntenlle a Feijoo). E así escoitamos falar de gaitas gaélicas, de frautas irlandesas, de whistles, de bodhrans, de mestizaxes e de comuñóns litúrxicas nas que atentamente observamos que había moitas máis cousas que nos unían das que nos separaban. Eles estaban alí e o blues tamén, e o rock, e o pop e toda unha selva de estilos dos que Paddy non tivo reparo en incluso participar (pregúntenlle a Jagger, Madonna, Sting, McCartney, Lou Reed, Van Morrison, Elvis Costello, Dylan, Garfunkel, Knopfler, Tom Jones, ou Ry Cooder, entre outros). Tamén no cine deixou pegada con músicas na Illa do tesouro, Braveheart ou Gangs of New York, tamén entre outras.
Agora, a música celta en particular e a música toda, en xeral, perde unha desas estrelas tan cercanas e humanas que fan do seu legado un legado de todos nós. E ademais perdemos, abofé, a oportunidade de saborear un tróspiro nalgunha taberna dunha zona vella dalgunha vella cidade falando con nós, tranquila e cercanamente, de terra, raíces e emocións mentres brindamos por todo o bo que a música nos trouxo e nos dá. Igual hoxe o que toca é brindar pola súa lembranza.
