Imos comentar hoxe outra obra nórdica, Tres fins do mundo, de Erkka Mykkänen (Kuopio -Finlandia-, 1988), traducido por Tuula Ahola e publicado pola Editorial Esplanadi, de Rinoceronte, que se insire na tradición da literatura dura e sórdida da vida difícil, irreal, fantástica e dolorosa dos complexos personaxes desas terras. Trátase dunha serie de vinte e cinco relatos moi breves ou microrrelatos que, moi densos e complexos pola temática, contrariamente ao se podería esperar, persisten na mente do lector tempo despois da lectura dándolle voltas e atopando novas arestas e sensacións. Non é de estrañar, pois non en van o autor é tamén profesor de escritura creativa, e nótase a man da experiencia e a intencionalidade, polo que desde xa recomendamos este libro, tamén, nese sentido, ademais de polo que logo diremos.
Para comezar, os esquemas estruturais non son nada comúns nin tradicionais, sen cinxirse á lóxica temporal e espacial; máis que unha situación nesas coordenadas, en parte obrigado pola brevidade, a dimensión vén marcada por sensacións imprevisibles que aínda que poderían ser moi cotiás son paralelas ao mundo real, reducidas ao absurdo e descontextualizadas, nun xogo no que se persegue aquilo que transcende máis alá, lonxe da lóxica do día a día e da rotina, surrealista e sorprendente. Como experto no microrrelato sabe o autor reservar para o final a última frase ou mesmo a última palabra para que, todo o narrado, que parecía absurdo, desordenado, sen sentido, perdido… adquira sentido, orde, trascendencia, e mesmo se emparelle con outros relatos, anteriores ou posteriores, o que fará que o lector relacione mentalmente moitas cousas, que poden ter diversas interpretacións. Son poucas páxinas, mais produtivas.
MYKKÄNEN, Erkka, Tres fins do mundo, Esplanadi, Cangas, 2020, PVP. 14 €
