Luís Manuel García Mañá é un escritor con ampla experiencia na narrativa galega. A súa traxectoria está avalada por media ducia de novelas e por varios ensaios relacionados co dereito e a historia. E con relación á historia que narra nesta novela, tamén pola súa ampla experiencia profesional, tanto operativa como de xestión.
A novela que nos achega arestora comeza coa morte narrada por una narrador incorpóreo por mor dun aparente suicidio do posuidor dese ser corpóreo que resulta ser o maxistrado do Xulgado de Instrución número 1 dunha cidade galega, que se atopa enredado nunha operación policial na que se investiga o tráfico de armas, estupefacientes, corrupción urbanística, branqueo de capitais… El, desde a súa situación incorpórea, será o que nos guiará polos labirintos que aparecen na novela, relatando os contratempos e circunstancias que o precipitaron no seu tráxico e suposto suicidio.Nas primeiras secuencias, dá conta da súa vida matrimonial, o seu paso por varios xulgados, e decide asemade fisgar entre humanos “que non se decatan de nada”.
Unha sorte de prolepse xeral adianta nas primeiras secuencias o desenlace da historia: a morte en suicidio aparente do maxistrado titular do Xulgado de Instrución número 1 e o suicidio do concelleiro de Urbanismo que se guinda no calabozo de Comisaría. Mais quedan por descubrir as causas e o como deses sucesos. Dous narradores dan conta de todo iso: o xuíz que fala en primeira persoa e dá conta das informacións dos actos nos que participou ou foi vítima. E un xornalista do diario local Aquem, de alcume Vagalume, que investiga pola súa conta e sospeita que detrás do suicidio do concelleiro había moito máis que unha depresión. Nas súas pescudas trata de desvelar os motivos que se agochan tras as dúas desaparicións. Provocacións, riscos, posibles chantaxes, o descubrimento da existencia dunha organización que estaba preparando ilegais operacións inmobiliarias, tráfico de armas a grande escala. É a operación Táchira porta en marcha pola policía para non lles perder a pista.
Na miña estima, Non fales do que non debes ten moito de novela negra, xa que na mesma hai un retrato crítico de parte da sociedade actual (a dos chantaxes, traficantes de armas e droga, recalificación de terreos, operacións especulativas), e ao mesmo tempo ten boas doses de novela xudicial e policial. Saliento como valores da escrita de García Mañá, nesta peza, a boa conxunción de dous relatos paralelos, o feito de manter a atención do lectorado sen grandes doses de intriga. A argucia de atopar un narrador fantasmal que narra cun estilo limpo, desenfadado e abondosas doses de humor e un certo escepticismo para descubrir a “mala”, a delincuencia nacional e internacional.
GARCÍA MAÑÁ, L., Non fales o que non debes, Xerais, Vigo, 2020,
PVP. 16, 10 €
