Faro de Vigo

Faro de Vigo

Contenido exclusivo para suscriptores digitales

Le roi est mort, vive le roi!

De Soñadores a Super Drags

Bernardo Bertolucci (1940-2018).

Certo que se Matthew (Michael Pitt), un dos mozos protagonistas de Soñadores, non fose tan estadounidense, renderíase sen ningún tipo de turbación aos praceres carnais ofrecidos no París de maio do 68. Foi a súa ollada confundida a que lle impediu detectar a advertencia que se escondía tras o primeiro asombro turístico e emocional. As cidades non existen, nin sequera os fitos históricos. O único verdadeiro é o seu impacto sobre nós, semella advertirnos o director do filme, o recentemente falecido Bernardo Betolucci (Parma, 1941-Roma, 2018). Hai agora cincuenta anos que Matthew, Isabelle (Eva Green) e Theo (Louis Garrel), os tres amantes a secas e do cinema, decidiron romper cun mundo cheo de tiranías, pequenas e grandes, para transformalo nun espazo novo onde poder pasar o tempo discutindo sobre a razón das guerras, a revolución, a política ou as artes e, entre debate e polémica, ensaiar as infinitas posibilidades combinatorias de tres corpos nus. A día de hoxe ningún membro da Xeración Y, Z ou T ten a máis mínima idea do que foi o maio do 68, de quen era Bernardo Bertolucci e, se me apuran un pouco, do que queren dicir as palabras de Matthew: "Sentabamonos na primeira fila porque queríamos recibir as imaxes antes que ninguén, cando aínda eran novas.... frescas. Antes que pasasen de fila en fila, de espectador en espectador".

Medio século máis tarde, a produtora brasileira de animación Combo Studio, creada por Anderson Mahanski, Fernando Mendonça e Paulo Lescaut, saca á luz outra historia de soñadores, pero nesta ocasión desde unha perspectiva radicalmente diferente: os seus protagonistas, Ralph, Patrick e Donizete xa non son seres reais nin viven en La Ville Lumière. Residen en Belt Buckle Bay, unha cidade debuxada, de poucos trazos, mais chea de cores intensas. Polo día traballan nuns grandes almacéns sometidos á tiranía dun xefe que os maltrata e despreza. Pola noite son as Super Drags, Safira, Lemon e Scarlet, encargadas de defender os membros do LGBTQ, de conseguir unilos e de espallar purpurina por todo o mundo. E non o din en sentido figurado.

Con tan só cinco episodios (correspondentes á primeira temporada desta serie que promete diversión para un colectivo en continuo aumento), a plataforma Netflix pon de manifesto a súa intención de ampliar o seu potencial de mercado e dirixir parte dos seus contidos a ese 6% da poboación mundial. Cun humor ácido, pouco apto para mexeriqueiros, os seus creadores tocan temas nunca antes tratados, pero non por iso menos presentes nesta sociedade que non deixa de se reinventar. De pouco serviron as recomendacións da Sociedade Brasileira de Pedriatía que advertía do potencial perigo de mostrar Super Drags aos adolescentes.

Probabelmente Super Drags non cative a todo o mundo. Mesmo me atrevería a asegurar que moitos a cualificarán como unha proposta incapaz de interesar a ninguén que non pertenza a "O colectivo". O certo é que rir non é patrimonio de ningunha elite e que a estas alturas calquera exercicio de nostalxia resulta patético, sobre todo tendo en conta o pouco que as revoltas de maio do 68 conseguiron á hora de dar liberdade, a secas e sexual, ás mulleres. É hora de baixar á realidade e ao glitterismo, hora de replantexarse se as categorías universais de varón, femia, homosexual, heterosexual, bisexual ou transexual seguen a ser válidas. Por moito que lle pese a Bolsonaro e á súa caterva de predicadores, as Drags e o queer ("anómalo" en inglés) viñeron para ficar.

Chega o momento dos turróns, das familias heteropatriarcais, da zambomba e o almofariz. Non estaría de máis deixar a un lado as linguas-de-sogra e as serpentinas durante uns segundos e botar unha ollada arredor de nós, non vaia ser que entre tanta suspicacia e convencionalismo nos esteamos a perder algo fermoso e interesante.

A manteiga do mestre

  • Mal podía imaxinar a inocente María o que Bernardo Bertolucci e Marlon Brando tiñan preparado para ela aquel día no plató. A escena que revolucionou a industria da manteiga mostraba a unha adolescente de dezanove anos á que un actor, sobrado de testosterona, violaba analmente. Maria Schneider (París, 1952-París, 2011) convertíase, sen ela sabelo, na vítima número indeterminado dunha longa lista de actrices sometidas ás máis abstrusas vexacións polos magnates da industria do cinema. Nin que dicir ten que o aclamado mestre do neorrealismo italiano nunca se desculpou, nin sentiu ningún tipo de remorso por aquela decisión. "Non quería que finxise a humillación, quería que a sentise", espetaba o oufano director nunha entrevista. "Sei que se trata de cousas graves, pero os filmes fanse así. Máis que as explicacións, o que importa son as provocacións". Edward R. Murrow dicía que: "Ninguén pode aterrorizar a toda unha nación, a menos que todos nós rematemos sendo os seus cómplices". É preciso demostrar que, por moi difícil que sexa, as voces das vítimas, sexan estas, nenas, adolescentes, mulleres, actrices ou nacións, non poderán ser silenciadas nunca en nome da Arte. O 26 de novembro do próximo ano cumprirase o primeiro aniversario da morte do artífice de obras mestras como Il conformista ou Novecento. Déixanos un dos grandes do cinema, pero tamén da falocracia máis perversa. Descanse en paz.

Compartir el artículo

stats