Hai grupos e grupos. Rapaces que soñan con ser estrelas do rock e estrelas do rock que soñan con atoparse a eles mesmos nun espello para saber por fin quen son. Amigos de instituto que se xuntan para facer versións imposibles e acaban enganchados ata as trancas polo fodido poder adictivo do rock e incluso xente buscando popularidade debaixo dun foco par e dunha peza de roupa do máis extravagante. Xente na procura dunha boa escusa para tomarlle uns tróspiros na sala da rúa de abaixo ou tamén xente con talento a esgalla que loita e ensaia por acadar ese merecido sitio no mundo da creación artística aínda que nada máis sexa para reafirmarse con eles mesmos e a súa brutal honestidade. Cada quen ao seu, está claro.
Eu coñecín moitos grupos de rock. Moitos e de todas as cores e sabores. Novos e vellos. Serios e caralleiros. Lonxevos e fugaces. De cachés xenerosos ou de tocar de balde por puro amor á arte. Bos e malos, molóns e odiosos. Crus coma un inverno nos Ancares e doces coma un tarro de mel de castiñeiro e flor de toxo. Pero hoxe vouvos falar dun que me fascinou pola súa particularidade sónica e estética: Fred and The Perrys. Segundo as súas propias palabras: catro amigos facendo streetpunk dende a Coruña a Vilaxoán e pasando por algunha rúa da vella e enchoupada Compostela. Brais na batería, Toño no baixo, Mito na guitarra e Mikel na voz. Xurdiron como grupo nun xaneiro de 2014 e viñan doutras bandas da escena punk co xénero golpeando coa forza infranqueable dos convencidos. O seu é aquilo que se chamou punk da rúa, punk oi ou coma carallo lle queiran chamar os entendidos na materia. Editaron un par de traballos: no 2016 un Ep de catro cancións titulado Xa non hai xustiza e no 2017 o LP Non haberá perdón, ambos publicados pola disqueira de Barcelona Common People Records. Se me permitides, vós e eles, teño que dicir que os Perrys son unha banda de rock de barrio e ladrillo, de sumidoiro e taberna, de viño avinagrado e pan duro requente en horas de noite e madrugón. Rock de horario laboral de sete da mañá á nove da noite. De cervexa xeada pedindo paz no pub de abaixo mentres soan os Cock Sparrer ou os Sham 69. De boina e botas ben atadas e co pantalón dobrado e sen coser. De pouco pelo e moito callo. De mirada firme e pel marcada. De facturas por pagar e rebeldía obreira. Vinos un par de veces en directo e teño que dicir que me encantaron. Ásperos e ruidosos. Augardentosos e sinceros. Directos e salvaxes. Potentes e estrañamente melódicos. Con pintas malas e bos corazóns. Antisociais pero cercanos e amigables.
O outro día disque deron o seu derradeiro concerto. Só agardamos que fose mentira. Foi nun dos festexos do 25 aniversario do Bar Tolo en Compostela do que Mikel ademais é taberneiro nos últimos tempos. Oxalá mentiran niso, pero vai ser que non. Fred and the Perrys son desas bandas das que un non dubida do discurso cando as escoita. Eles despídense e nós crémolos coma quen acredita nun dogma sacado dun libro sacro de pedra e coiro. De punk e autenticidade. De r&r e Dr. Martens. Así é. Que así sexa. Grazas polas cancións e o exemplo. Mágoa duns cantos discos máis.
No mato de Brais Morán
- No mato do desespero é o último traballo de Brais Morán. O ex Loretta Martin adéntrase de novo neses camiños que xuntan cabos de moitos extremos pero mirando de preto as sonoridades de xente como Lenine, Toquinho ou incluso Salif Keita e, por suposto, sen esquecer o inesgotable viveiro de luces e referencias daquel Narf, músico do mundo, inabarcable, galego e universal. Morán move esas bandeiras con gusto e respecto pero sabedor de que a súa xeración xoga outras cartas e que o mundo xa non é o de hai dez ou vinte anos. O traballo vive nuns textos que apelan á enerxía do individuo, dende o colectivo e o persoal pero sempre brotando dende ese xardín da emoción que tanto temos que coidar e regar. En canto ao sotaque harmónico e rítmico: rock, pop, sons brasileiros e africanos, empape da nosa música tradicional e sobre todo devoción absoluta polo funk que todo o abarca. Remexede todo e aí atoparedes a fórmula da súa alquimia mais non pensedes nunha tolería de referencias mesturadas ao chou pois o disco se algo revela é solidez e ideas ben claras do que o autor busca e acada. No mato do desespero , un verso do poeta mozambicano José Craveirinha e popularizado na nosa terra por Narf, dá título a unha colección de cancións onde o de Bergantiños preme na tecla desas pontes tan necesarias co universo da lusofonía. Un disco, segundo palabras do propio autor, que pretende ser un himno á Costa da Morte con todas as súas consecuencias: un lugar de inspiración no que armar universos musicais sen teitos nen cancelas maís aló das propias ulideiras vitais do compositor. Con colaboracións de xente como Patri Gamallo de Habelas Hainas, das Tanxugueiras ou de Ugia Pedreira, o traballo acada momentos de verdadeiro luxo. Arturo Vaquero, dende os Abrigueiro estudios en Friol, encargouse da produción, gravación e masterización dándolle o empaque e o verniz perfectos para, unha vez máis, demostrar a calidade das producións que se fan no noso país. Disco para engancharse ao mundo nun deses días de baixón ou simplemente para coller folgos sexa preciso ou sexa por vicio. Unha vez máis valentía e calidade para parar un tren.
