O perigo de pensar que todo vale

Máis alá de que toda a película me parece unha marabilla, hai en Gangs of New York unha subtrama que sempre me pareceu fascinante. É aquela na que se nos presentan as malas artes de William «O Xefe» Tweed e os membros do seu partido político, representados na Casa Tammany. Trátase dun exercicio de guión soberbio, unha clase maxistral sobre como se constrúe un personaxe. Porque o que Scorsese logra é que en todo momento nos sintamos incómodos diante dese fulano. Un tipo sen escrúpulos, capaz de utilizar os votantes segundo a súa conveniencia, de dicir o que sexa con tal de conseguir os votos necesarios, por máis que saiba que non é verdade. Un langrán absolutamente corrupto, sen ningún trazo de ética nin remorsos por máis violencia que haxa ao seu redor, sen máis preocupacións nin principios que o seu máximo enriquecemento e benestar persoal. Dito doutra maneira, amparándose no escudo da distancia temporal que lle propicia a biografía dun personaxe histórico tan corrupto como William Tweed –un miserable que no seu tempo lle roubou á cidadanía entre cincuenta e douscentos millóns de dólares da época–, o que Martin Scorsese levanta é un retrato absolutamente perfecto do que para unha gran maioría de espectadores vén sendo a clase política actual. Un retrato co que, visto o visto nos últimos días, eu non podería estar máis de acordo...

De feito, é como se dun tempo a esta parte a nosa clase política xa non tivese abondo con ese mantra do «Todo vale», e agora dese un paso adiante para comportarse como se o mundo na súa totalidade non fose máis que un gran porco do que todo se aproveita para acabar convertendo a vida nun xigantesco cocido de Lalín.

Ata hai pouco, a nosa «reeducación política» chegara a un punto en que ata nos afixeramos a que nos mentisen na cara como se para eles nós, o pobo, non fósemos máis que unha manchea de persoas plena, verdadeira e absolutamente imbéciles con serias dificultades cognitivas. Tanto que, sen ir máis lonxe, esta mesma semana asistimos xa sen ningún tipo de perplexidade ao enésimo disparate argumental orquestrado por Isabel Díaz Ayuso e o seu ventrílocuo, Miguel Ángel Rodríguez. E ollo aí, eh, porque nesta ocasión a cousa non estaba exenta de enorme gravidade: perdoen que o diga así, pero o que Ayuso e Rodríguez fixeron foi ter os santos collóns de converter unha frase absolutamente exenta de perigo pronunciada polo lehendakari Imanol Pradales nunha ameaza de morte contra a señora Ayuso cando, en realidade, aí non había nada de nada. Ou son moi, pero que moi estúpidos de Nuestro Señor –que xa lles digo eu que non o son–, ou son unha manda de miserables de marca maior, decididos a facer o que sexa con tal de que se fale doutra cousa. Aínda que sexa emporcallando a honorabilidade xa non só dun cargo público, senón mesmo de todo un pobo.

Pero o máis grave non é iso, porque, como digo, a iso xa estamos case afeitos. O máis grave é o outra cousa: pensar que todo é susceptible de ser convertido en algo do que sacar tallada. E aí, Feijoo –xa saben: non eu, senón «o outro Feijoo»– está demostrando ser un verdadeiro mestre na arte do birlibirloque.

Porque tampouco hai que ser un xenio intelectual para comprender que o intento de atentado con explosivos á sede dun partido político é algo nítida e inmediatamente condenable, por máis que ese partido non sexa o teu, como tal aconteceu hai uns meses en Cantabria. Non saír a dicir desde o primeiro instante que iso está mal é sinónimo de dar pábulo, de alentar máis accións semellantes. Como tamén o é todo ese exercicio de fariseísmo dialéctico, voltas e máis voltas para non chamar ao que está a suceder en Gaza polo seu nome. E todo por que? Pois por que vai ser: porque, de facelo, igual perdemos uns cantos votos máis.

A nosa política actual é unha apisoadora cega conducida por torpes estrategas, bulldozers con pés de chumbo que, antes de contestar ás preguntas máis elementais, valoran, miden e calculan cal é o rédito político que van poder sacar de responder A ou B. Por máis que a única resposta evidente sexa «Si, claro que é un xenocidio».

Suscríbete para seguir leyendo