Tomar Gaza pola fame

Nun exercicio extremo de simplificación pensei algunha vez en que o mundo se divide entre aqueles que pasan fame pola situación do seu país, e aqueles que pasan fame pola tiranía e sometemento a un canon estético determinado. Sei que caio no perigo da demagoxia extrapolando un feito que se dá en lugares onde se viven condicións moi concretas a outro que se atopa nas antípodas. Mais isto non semella importar demasiado nun contexto en que se retorce a realidade ata a náusea. Netanyahu comparou o lema «Palestina Libre» co saúdo nazi «Heil Hitler» e, case en paralelo, a presidenta da Comunidade de Madrid chamou antisemitas aos representantes de esquerda como resposta ás acusacións que lle lanzaron de ser cómplice do xenocidio en Palestina. Todo isto sucede no medio dun escenario bestial. Na Franxa de Gaza, os niveles de desesperación pola fame son tan graves que as familias procuran restos de comida amordicados polas ratas. Despois da promesa de permitir a entrada de camións con alimentos básicos, a ONU denunciou que esa axuda humanitaria é insuficiente e que non poden repartila porque non existen medios para facelo. Dos noventa e tres convois que Israel deixou entrar, ningún chegou ao seu destino. Cando escribo este texto hai acumuladas dezaseis mil toneladas de alimentos a escasos quilómetros do lugar en que a xente está morrendo por desnutrición. Isto lévame inevitablemente ao que ocorreu durante o cerco de Leningrado, cando os nazis decidiran tomar a cidade pola vía da fame. En novembro de 1941, a temperatura descendeu ata os 25 graos baixo cero e conxeláronse as augas do Lago Ladoga. Converteuse así nun corredor humanitario. Os convois puideron empregar esa ruta para fornecer Leningrado de alimentos e bautizaron ese corredor improvisado como a «estrada da vida». A poboación, desesperada logo de meses morrendo por desnutrición, empezara a comer as súas propias mascotas e logo calquera animal que atopasen pola rúa. Ese foi o primeiro paso. O segundo foi o mercado de carne humana. O lazo da crueldade é que os días de vento, mentres as nenas e nenos morrían de fame, os nazis colocábanse en puntos estratéxicos e cociñaban carne á brasa para que o recendo chegase aos habitantes de Leningrado. Padecemos a enfermidade da desmemoria. Chema Vera, director executivo de Unicef en España, apelou estes días á necesidade dun corredor humanitario completo para salvar a vida da poboación á que lle está sendo negada a asistencia vital. Catorce mil bebés en risco de falecemento. Catorce mil bebés. Leo eses titulares e penso na profunda desconexión internacional, na anestesia en que vivimos e no retorcida e perversa que pode ser a retórica. Entre cincuenta e sesenta mil persoas asasinadas mentres hai quen discute sobre se isto son crimes de guerra, xenocidio ou ningunha das dúas opcións. Empeza a espertar Europa? Ou cando esperte o pobo palestino estará xa tan masacrado que todos seremos cómplices, no medio dun silencio aterrador? Non sei que queda agora mesmo na Franxa de Gaza porque cada vez que me aparece un vídeo teño que quitalo porque me resulta insoportable. O masacre continúa e Netanyahu declara con rotundidade que vai tomar a franxa. Non sei que significa iso. A xente xa non ten casa. Non existe Gaza, existe un lugar arrasado. O xiro definitivo é que Netanyahu, coa conivencia de EEUU, considera construír un resort nese territorio. Esta é a carne que os nazis cociñaban os días de vento ás portas de Leningrado. Mentres a guerra devasta todo e se leva a cabo a aniquilación do pobo palestino, Donald Trump comparte na súa conta de Truth Social un vídeo elaborado con IA da súa visión de Gaza convertida nun complexo turístico. Trump fala de «preciosas comunidades para 1,9 millóns de persoas porque, actualmente, non é habitable». A Casa Blanca agora mesmo é unha caverna de ouro onde mora un ser desapiadado. Netanyahu é un tanque disparando sen control. Europa é silencio. E non sei cal das tres cousas me dá máis medo.

Suscríbete para seguir leyendo