Opinión | Wendy no tornado
En alarma

Así se vivió apagón en Pontevedra. / Gustavo Santos
Ter o costume da velocidade, odiar o estatismo. Paga a pena vivir así? Sería mellor a inercia como a imposta o luns polo gran apagón? Aos peóns do xadrez, a falta de movemento sálvanos ou ponnos en perigo?
Nestes tempos, as incógnitas en letras capitais avivan. O humano sempre a saloucar polos sinais do futuro sen observar o presente.
Desta vez, un medo espállase. Faino entre as teorías da desconexión eléctrica desta semana e a alerta da inminente recesión que algúns como Ray Dalio outean achegarse aos nosos tornados.
No fondo do funil, alimentando o resto do cono, esa sensación de que as cousas non marchan como adoitarían.
Mentres a mente se prepara para mudar de escena, os bandos da controversia rinchan. Un deles musita que nos entreguemos ao inminente euro dixital.
O Banco Central Europeo (BCE) xa comezou a campaña. Defende que será unha «solución práctica» e «máis segura» en troques de usar varias tarxetas, aplicacións e dispositivos.
As voces disidentes, (adeus, bancos?) alertan do risco do aumento da inestabilidade financeira global. É dicir, da crise. Os máis críticos propoñen desconfiar porque o euro dixital podería desembocar nunha limitación e control dos gobernos aos nosos gastos globais ou por áreas dependendo dos nosos ingresos ou historial de desembolsos. Sería a condena a non ser libres no gasto e no investimento, a non aspirar a unha vida mellor para os nosos fillos, a non moverse da clase baixa que nos asignen.
Se desapareceron 15 xigavatios de enerxía que se estaban producindo ocasionando o apagón, quen nos garante que non se evaporarán os nosos euros dixitais por un hackeo ou que o BCE volatilice o seu valor para salvar o sistema? Máis simple, se un apagón durase varios días e non tiveramos diñeiro en metálico na casa, como comprariamos comida?
Non sería mellor esforzarse en reducir a pobreza infantil? No Reino Unido, 4,5 millóns de nenos son pobres. Representan o 31% dos menores, case un de cada tres. Prevén que aumente. En España, a pobreza infantil afecta ao 29% dos nenos. A última folga xeral por políticas económicas foi no 2012. Agora, non protestamos. Facemos scroll nos chistes da pantalla. Por que nos volvemos tan mans@s?
Suscríbete para seguir leyendo
- El jesuita gallego que escucha a los presos en Tailandia
- El caso de los asesinatos de cuatro hermanas gallegas
- «Opero unos mil tumores de pulmón al año»
- El legado de Eduardo Barreiros
- “Cuando gané el oro en Atenas sentí que rompía una maldición”
- La heroína de la justicia social
- Figueroa, de Redondela a la élite mundial del adiestramiento canino
- El retratista de recién nacidos