Os días que pasan sen máis

Mentres ando ás présas, atopo nun banco, a carón do pavillón polideportivo dos Remedios, a un grupo de maiores que se instalou no centro da diana das mellores raiolas do día. A mañá amenceu con chuvia, pero mudou a cara. O sol esparexe unha luz tépeda no lugar onde están os anciáns, amortece o frío do final do inverno e acariña as súas facianas. Deixan de falar durante un intre, e todos a un tempo, coma se se tratase dunha acción sincronizada.

A claridade enche os sucos que tallou o tempo na súa pel. Pechan os ollos para gozar do momento en colectivo, pero o seu aceno de relaxación semella, ademais, un acto introspectivo. Tres deles estenden o pescozo, a cabeza cáelles cara a atrás, estrican as pernas desde o asento e rematan o proceso cun sorriso. Contemplalos resulta fascinante. Provoca moita máis emoción ca envexa —que tamén— ver a alguén cando está contento.

A felicidade non precisa filosofía. Ser feliz ten que ser o que este grupo de personas de idade avanzada experimenta un mércores a primera hora da tarde neste banco, alentados polo sol morno de marzo, mentres observan coa distancia ideal a vida que segue a transcorrer aos seus pés, na rúa Pardo de Cela de Ourense.

Eu paso estresado por diante deles, co teléfono móbil na man berrando mensaxes de texto e de voz, e pola contra eles viven. A felicidade é sentir que non sería mellor atoparse noutra parte, saber que non estarían mellor de seren outras persoas, como escribe Alejandro Zambra no libro ‘Poeta chileno’.

Saín da casa con présa e, en canto pisei a rúa, deime de conta de que chegaría con retraso outra vez. Estiven a última hora desaproveitando os pensamentos, dicíndome que nesta ocasión si sería puntual. Cría nesa posibilidade por encima do que é probable.

A meirande parte dos días, o tempo non abonda para vivir. Dentro dun minuto tería que estar nun lugar ao que tardarei en chegar, en realidade, un cuarto de hora polo menos. Despois, alí, farannos agardar aínda máis tempo. Vivo no apuro e calquera cuestión se converte nunha materia urxente, en especial os asuntos banais. Entre todos incumprimos o horario ata o remate do día, coma se participásemos nunha coreografía que temos ben preparada.

Infravalorar o tempo que foxe forma parte da rutina. Resulta perturbador deterse, ao cabo dunha semana, como fago eu arestora, e ser consciente de que hai días que pasan, sen máis.

Suscríbete para seguir leyendo