Opinión | Sputnik
Neil Gaiman e o pouso da rabia

O escritor Neil Gaiman. / FDV
A miña fascinación por Neil Gaiman empezou con El libro del cementerio, unha novela que o autor británico publicou no ano 2008 e que se converteu nun dos libros de xénero que máis me marcaron. A mestura de humor e tenrura nunha historia de terror sobrenatural, coa fantasía sempre a flor de pel, levoume a seguir afondando na súa obra co maior dos entusiasmos. El libro del cementerio é unha obra que recomendei con fervor durante anos, especialmente en centros de secundaria cando unha alumna ou alumno con especial inclinación polas historias de fantasía me preguntaban por algunha novela interesante. Creo que unha das circunstancias que máis me atraían de Neil Gaiman era o seu absoluto talento para transitar entre categorías literarias.
O autor da brillante saga Sandman, a serie de historietas que publicou DC entre 1989 e 1996, ilustrada por diferentes artistas ao longo dos seus setenta e cinco números, desde Yoshitaka Amao ata Sam Kieth ou Kelley Jones -por citar algún-, converteuse nunha icona popular pola súa ambición, sofisticación, por navegar con mestría desde o terror ao fantástico, por incorporar elementos da mitoloxía clásica e contemporánea e por introducir personaxes absolutamente brillantes, coma Muerte ou Sueño. Mais Gaiman tamén tivo o talento e a sensibilidade literaria para agasallarnos obras infantís tan populares coma Coraline, ou novelas de fantasía poderosas onde latexaba o pulso dun creador cunha imaxinación única: El océano al final del camino ou Neverwhere fixéronme vibrar coma lectora e son deses libros que pode gozar unha persoa lectora de case calquera idade, desde a adolescencia en diante. Abracei o talento e a pluma de Gaiman coa devoción de quen sabe valorar un escritor que pode con todo, literariamente falando. Novela infantil, novela gráfica, novela para público adulto, terror, fantasía, humor... E todo isto combinado con temas coma a morte, o dó ou o amor...
E agora que? Onde gardo a decepción que me corroe? Hai unhas semanas, o medio británico Tortoise Media e a continuación o New York Time Magazine, recollían o testemuño de nove mulleres que acusaron a Gaiman de agresión sexual, narrando con detalle como o autor británico presionaba e manipulaba as vítimas facendo uso do seu poder e do feito de ser unha persoa influínte ata chegar á violencia física. Acusacións arrepiantes de agresión sexual a un escritor supervendas que se aproveitaba da súa fama para chegar ata mulleres novas, algunhas en situacións de vulnerabilidade. As cinco primeiras declaracións publicadas por Tortoise Media, que foron de carácter anónimo para protexer as vítimas, incluían denuncias policiais, apuntaban que o escándalo só estaba empezando e que era probable que estivésemos ante un novo Metoo, esta vez no eido da literatura.
A mediados deste pasado mes de xaneiro, o New York Magazine cumpre as peores sospeitas e afonda no que apuntara Tortoise Media, desta volta engadindo detalles, fotografías e mesmo publicando os nomes completos das vítimas, ademais de engadir novos testemuños doutras mulleres que tomaron a decisión de facer públicas as vexacións ás que foron sometidas por Gaiman. Scarlett Pavlovich, coidadora do fillo de cinco anos de Neil Gaiman e da súa exmuller Amanda Palmer, relata no seu testemuño as degradacións, trato violento e prácticas sexuais BDSM sen o seu consentimento -algunhas delas diante do fillo de Gaiman-, e como meses despois de abandonar o traballo e vivenda (residía na casa familiar do autor), foi obrigada a asinar un acordo de confidencialidade a cambio do que recibiu 9.200 dólares.
Gaiman publicou un comunicado onde aseguraba que todas as relacións foran consentidas, pero a súa editorial Dark Horse xa anunciou que deixará de publicar as obras de Gaiman. Escribo isto con tristura. Alén do desacougo e da rabia, sinto unha decepción difícil de tragar. Porque eu habitei durante anos dentro das obras deste autor, que eran para min fogar. Agora ese fogar esboroouse para converterse nunha estrutura feble, levantada sobre os cimentos dun agresor sexual.
Suscríbete para seguir leyendo
- El jesuita gallego que escucha a los presos en Tailandia
- «Opero unos mil tumores de pulmón al año»
- El legado de Eduardo Barreiros
- En Vigo entendí la importancia que para un trabajador supone tener conciencia de clase
- Los camarones de la Ría de Vigo al descubierto
- “Cuando gané el oro en Atenas sentí que rompía una maldición”
- “La crónica de cómo llegaron a Galicia los restos del Santiago no tiene ningún fundamento”
- Seis hijos en cuatro meses: familias a contracorriente