Opinión | Que din as rumorosas?
A pe(o)rversión do verbo perder

David Lynch en 2002 / AP Photo / FDV
Perder é un verbo incomensurábel, unha peneira sen fondo pola que poden coarse ilusións, calcetíns e persoas. Todo é susceptible de desaparecer por un intre ou para sempre, ás veces sen deixar pegada ningunha que indique que un día existiu. Hai perdas e perdas. Algunhas teñen remedio: pódese perder o bus, o control, unha partida, un reloxo, un xuízo, as chaves, a paciencia, o costume, o interese, a enerxía, o norte, o rumbo, o medo, o gusto, uns quilos, o coñecemento, as formas, o sono, o apetito, a cor, a curiosidade. Outras revisten máis gravidade: as oportunidades únicas, o tempo, a memoria, a ilusión... As máis amoladas adoitan chegar da man da morte, contra a que levamos as de perder. Perder un fillo, unha nai, un amigo: iso son palabras maiores. Neses transos, o verbo perder afíase tanto que corta.
A min esta semana perdéuseme un director de cinema dos que adoitaban acompañarme en noitas insomnes, iluminadas con letreiros de neon embazados pola néboa, despistada a miña alma en fogares “hopperianos” onde as pisadas afogan en chans acolchados con deseños xeométricos repetitivos e hipnóticos e nada do que parece é verdade e todo o que parece é mentira.
Perdéuseme un creador máxico que convertía o misterio en norma, que procuraba a realidade que se agocha debaixo da epiderme, a verdadeira, a que se intúe cando nos espreitan as sombras que non precisan de sol para saír, senón que agardan a que fiquemos quedos e calados e o arreguizo agrome. Perdéuseme David Lynch.
Imos perdendo dese xeito o que importa ou o que nos fai felices ou o que nos axuda a encher ese baleiro que nos medra xusto onde deberían saírnos ás e cuxa fondura descoñecemos. Cando a perda é desas maiores e parece que a peneira nos atravesa, o corpo queda sen ar durante minutos, días, meses, ata anos, e fica ao ralentí esperando que a dor se difumine ou que se dixira ou que arda despois de prender co osíxeno que carrexa o noso sangue polas arterias.
Unha grande empresa que fixo da orde na vivenda o seu negocio explica nun dos seus blogs que pasamos unhas cinco mil horas da vida na procura de obxectos perdidos pola casa, nomeadamente chaves do coche ou do fogar, calcetíns, teléfonos móbiles, anteollos, guantes, paraugas, auriculares, gorros… Se cadra nese cálculo tamén se inclúe canto tempo pasamos as persoas buscándonos a nós mesmas, porque é ben doado perdernos. E así imos de perda en perda ata a perdición final.
Suscríbete para seguir leyendo
- El jesuita gallego que escucha a los presos en Tailandia
- «Opero unos mil tumores de pulmón al año»
- El legado de Eduardo Barreiros
- En Vigo entendí la importancia que para un trabajador supone tener conciencia de clase
- Los camarones de la Ría de Vigo al descubierto
- “Cuando gané el oro en Atenas sentí que rompía una maldición”
- “La crónica de cómo llegaron a Galicia los restos del Santiago no tiene ningún fundamento”
- La heroína de la justicia social