Unha viaxe sonora

Subo no coche, pecho a porta e o compartimento xera un espazo diferente que acala a conversación que mantén a natureza: os ruídos a compás dos pardais e das galiñas, o miaño de despedida do gato que se estableceu na nosa horta porque o meu pai lle dá de comer a cambio de que remate coas toupas e os ratos. Nesa relación entre home e felino non hai sentimentos fondos: consiste unicamente nun acordo de intereses, e, por iso, entre ambos os dous se entenden así de ben. Aínda non marchei pero, amortecido o ruído, sinto que xa me fun. O son é o elemento fundamental dos lugares.

Piso o freo e premo o botón —tiven que aprender unha combinación nova ao pasar do meu primeiro coche, con transmisión manual, a un modelo automático—, e o ordenador indica que todo se atopa en orde. Sempre agardo ese instante con algunhas dúbidas. Ás veces, só precisamos algún sinal de que as cousas funcionan. Lémbrame a unha nota de ‘Los detectives salvajes’, de Roberto Bolaño: «Hoy no pasó nada. Y si pasó algo es mejor callarlo, pues no lo entendí». Durante un segundo de incerteza, na pantalla do coche escintila un millón de cores, coma unha lámpada que se enche de luz xusto antes de se queimar, morrendo de felicidade.

Oscar ao mellor paseo sonoro do mundo para un proxecto galego nos Ancares

Oio o saúdo do motor e axiña o móbil se emparella co sistema de son do vehículo, de maneira que, se alguén me chama, a melodía das cancións deixará paso ás nosas voces, que serán fluídos estendéndose dun cabo a outro do mundo.

Suxeito a panca, inicio a marcha e no parabrisas reprodúcese a película da viaxe. A paisaxe vai cambiando, de emprazamento e de estación, nunha secuencia de planos medios en formato panorámico. Os quilómetros renden de xeito moi diferente segundo o día.

No interior do automóbil transcorren os procesos con automatismos, coma se estivésemos nun simulador. Se houbese un problema, o vehículo acalaría o seu laio e substituiría o ruído por unha mensaxe burocrática, cunha gramática perfecta. Hai días que o meu coche fala mellor ca min.

Supoño que a mellor prestación dos automóbiles é achegar a impresión de que todo está baixo control, de que o percorrido é un fenómeno natural e non o fito de tempo e velocidade que supón, en realidade, unha viaxe desde sempre. Estaciono no garaxe, abro a porta e remata o interludio, e un novo ruído cambia a situación.

Suscríbete para seguir leyendo