Marosa Vega, unha talentosa e hábil xornalista que foi despedida por andar sempre querendo investigar de máis, acepta un encargo moi especial dun antigo compañeiro. Salva Lamas pídelle axuda para desentrañar un caso de corrupción política que afecta ao presidente da Xunta de Galicia e que está a deixar un regueiro de vítimas... E ata aquí podemos ler. Eis o punto de arranque da nova novela de Pedro Feijoo, Ninguén contará verdade (Xerais), na que o autor, colaborador de FARO DE VIGO e nomeadamente deste suplemento, aborda o tema da corrupción. Ten dito o propio Pedro que “nesta novela mato pouco, en comparación con outras” como irónica pista desta obra, gañadora do recente Premio Xerais que, iso si, mantén a intensa pulsión narrativa característica dos seus relatos, xunguida a súa capacidade innata de enganchar aos seus lectoras e lectores ata o final. Porque, si, Ninguén contará a verdade tamén leva suspense e misterios dentro: pero hai unha cousa clara: chegará as librerías o vindeiro xoves, día 5 de outubro.
Así é como empezan as desgrazas
Coa dor agochada alí onde ninguén a espera. Nas sombras dunha escena cotiá, nas comisuras da rutina. É aí onde á dor lle gusta emboscarse, nos puntos cegos de todos e cada un deses momentos que cremos ter baixo control.
Un home atravesa a noite coma un raio que rompe o ceo. Apurado polas circunstancias, conduce a moitos máis quilómetros por hora do que sería aconsellable. Pero ese non é o problema… Porque a dor non está no exceso de velocidade, senón nunha serie de elementos con que se atopará en apenas un par de curvas: no coche que, sen deixarlle tempo para reaccionar, fará que perda o control da súa motocicleta; no impacto contra o asfalto da ponte, onde romperá ata os ósos da alma; e, por suposto, no encontro fatal co soporte do quitamedos que, sen remedio, partirá o seu pescozo coa maior das brutalidades, provocando que todo acabe sen que este home poida sequera empezar a comprender que é o que está a suceder.
Unha muller camiña pola rúa que leva á súa casa. Trátase dunha muller valente, capaz coma poucas. Pero é noite xa e, aínda que a tal hora non adoita cruzarse con ninguén, parécelle sentir algo. Algún tipo de movemento ás súas costas. Sen chegar a deterse, bota a vista atrás. Pero non atopa nada estraño. Aínda así, escolle apurar o paso, chegar canto antes á casa. O cal talvez non sexa a mellor idea… Porque é precisamente aí onde a dor agarda: ela aínda non o sabe, pero esta noite recibirá a visita de tres homes. Acurralarana, golpearana e violarana ata deixala medio morta. Por desgraza para ela, aínda tardará un tempo en perder a consciencia. E, con todo, cando por fin o faga, esta muller apenas empezará a comprender que é o que está a suceder.
Un home e unha muller están a piques de sentar á mesa. Unha cea incómoda en que a ningún dos dous lle apetece atoparse. Teñen tantos reproches que lanzarse mutuamente, que ela le a tensión na forza con que o seu marido aperta os dentes, e a el non lle pasa inadvertido o camiñar acelerado da súa dona. E, con todo, non é aí onde está o problema… Porque, a pesar de que eles aínda non o saben, a súa dor agarda escondida noutro lugar: no soto, húmido e escuro, dunha casa que non é a súa. Alí, a filla de ambos os dous, pouco máis ca unha rapariga, acaba de espertar para descubrir varias cousas. A primeira de todas, que os seus pantalóns están empapados. A segunda, que unhas cordas lle impiden levantarse da cadeira metálica á cal está amarrada. E a terceira, que a penumbra do espazo en que se atopa apenas lle permite ver máis aló de tres metros ao seu redor. Pouco, é verdade. Pero o suficiente para comprender que esa luz vermella que se acende e se apaga, intermitente, é a dunha cámara de vídeo. E que ese vulto que permanece inmóbil ao outro lado é unha persoa. Alguén grande, forte. Un home. Ou, non, espera, espera. Un pouco máis atrás, na escuridade, acéndese a brasa dun cigarro. Dous homes. Un xunto á cámara e, en silencio, outro que fuma e, impasible, observa o cadro. Aterrorizada, a esta nena nin sequera lle pasa pola cabeza comprender que é o que está a suceder.
De xeito que si, a dor que agora mesmo aínda permanece á espreita sairá do seu tobo para facer que todo isto suceda. Aínda non, é verdade. Pero chegará. Toda esta dor fará acto de presenza. E será un xesto tan sinxelo como absurdo o que desate a desgraza. Un aplauso. Ou, mellor dito, o aplauso dunha multitude. Homes e mulleres postos en pé, o ambiente cargado de perfumes densos e suores rancias. Traxes, gravatas, acreditacións axitadas… Din que se aquelas persoas que rouban cen non rouban cen mil só é por un motivo: porque non están no lugar axeitado. Ben, pois viva a sorte, porque esta é esa xente, e este, ese lugar.
E si, por suposto, será aquí onde a dor botará a andar.
[Outono de 2023]
1 Nacer á luz
Son os últimos días de setembro, e o outono disfrazouno todo dunha tranquilidade estraña. Coma se, esgotadas todas as luces do verán, agora a vida decidise serenarse, sen maiores metas que comezar o regreso á calma da rutina. Unha nova tempada, un novo curso en que esa vida parece non ter outro obxectivo que transcorrer, deixarse esvarar sobre si mesma ata a chegada da seguinte primavera. O problema está en que todo isto non é máis que aparencia, claro. Porque, a pesar de que case ninguén estea ao tanto, o certo é que a realidade só é unha calma tensa. Por agora é algo moi sutil, apenas perceptible. Pero está aí, é electricidade o que vibra no aire. A tormenta xa se puxo en marcha, e, sen remedio, as cousas pronto comezarán a suceder a un ritmo vertixinoso.
E feroz.
Pero aínda non. Por agora, un home acaba de rematar o seu discurso. Nada de gran valor, en realidade. Unha mensaxe plana, case baleira de contido. Uns cantos tópicos, un par de frases recorrentes, e pouco máis. Pero neste negocio o fondo do discurso poucas veces é o máis importante. El sábeo, sabe que a posición en que agora se atopa non depende do que diga. Non depende da súa oratoria e, se o apuran, nin tan sequera depende de si mesmo.
Depende, primeiro, de estar aí. E, unha vez aí, depende de permanecer aí.
O home sábeo, e por iso mantén unha man aferrada á tribuna. É un xesto sutil, algo que ninguén máis percibe. Pero, como o neno que non solta o bordo na piscina, el mantén a man esquerda agarrada ao atril. Porque se aprendeu algo é precisamente iso: neste negocio a aparencia é todo, e o importante é seguir transmitindo serenidade, confianza. Non importa que en ningún momento sentise como propias ningunha desas calidades, a aparencia segue sendo todo. E por iso se mantén aferrado ao atril. Porque ese é o punto que lle serve de áncora para tentar camuflar a maraña de nervios que aínda lle atenazan a gorxa. Sénteos, sente a presión no peito, o baleiro no estómago, a vertixe na cabeza. Pero agora que terminou o seu discurso, por completo falto de contido, só cheo do baleiro habitual, comeza a asimilalo.
Observa a penumbra ao seu redor…
Desde logo, a ovación é innegable. Os aplausos ecoan con forza, e iso tranquilízao, aínda que só sexa un pouco. Sorrí e, aínda sen soltar o atril, alza a man dereita para saudar o público. Foi complicado, é a primeira vez que se ten que enfrontar a algo así lonxe da súa zona de confort. Pero, agora que o fixo, agora que recibe a resposta, pensa que as cousas talvez non fosen tan mal.
Si, é verdade, Ernesto…
Sente o estrondo dos aplausos, o rumor da ovación. E, case sen darse conta, escápalle un sorriso. Espontáneo, relaxado. Case inxenuo. E, case do mesmo xeito inconsciente, a man esquerda tamén se relaxa, soltando por fin o atril.
Aí está, o home cos brazos alzados no aire, saudando o auditorio, agora por completo posto en pé. Chegou.
Case sen darse conta…
Porque chegar non foi fácil, iso desde logo. Custou. E malia ser moito o camiño que aínda queda por diante, esta proba, o recoñecemento por parte dos seus compañeiros, é dunha importancia maiúscula. Custou, pero aquí está.
Xa un pouco máis relaxado, o candidato saúda dun lado a outro. E por un intre esquece as sombras ao final do auditorio.
É precisamente desde o fondo da sala, nunha zona elevada sobre o patio de butacas, onde dous homes contemplan a situación. O da esquerda, un ancián en cadeira de rodas, asente satisfeito ao ver a reacción dos asistentes. Ergue a man e co seu dedo índice, tan osudo como trémulo, sinala toda esa xente aí abaixo, ocupada agora en asegurarse de que o aplauso non deixe de soar mentres siga habendo unha soa cámara á vista.
—Reunión de pastores…
A súa voz é apenas un murmurio, un fío fino e agudo.
—Míreos –continúa–. Sabe vostede que é o que temos aquí?
—Por suposto, Lobo –asente o outro, de pé xunto ao ancián, e tamén con xesto compracido–. Puro entusiasmo.
—Exacto, Cortés, exacto… Entusiasmo. Puro, sincero e, o que é máis interesante aínda, convencido. Entusiasmo –repite, sen deixar de contemplar a escena ao seu redor–, o combustible máis valioso neste momento…
Os dous volven quedar en silencio por un instante, ambos sen deixar de observar a xente posta en pé.
—De acordo –resolve o vello–, vamos alá. Asegúrese de que non lles falte de nada, Cortés. Empezando polos cartos. Esta vez ten que saír todo ben. Desde o comezo –murmura–, da capo…
