Hai almas que pululan cheas de saber, nas que florecen dúas frases e un mundo abraiante aparece ante ti.
Día de calor; saltabamos os chanzos para deixar a cala ás costas. Unha silueta baixaba en bicicleta o sendeiro limitado por hortensias e froitas da paixón enreixadas. Unhas rastas louras con pouca equipaxe manexaban o guiador.
Chegaba tarde para o solpor pero a tempo para rumiar entre o berce das ondas. Cedémoslle o paso e el fixo o mesmo. Cando xa levabamos varios metros arriba da súa posición un “señora!” estraloulle na boca para engadir: “¿Hasta dónde sube la marea?”.
“Casi hasta el muro”, respondín. Decepción na cara. Volvemos xunto a el para lamentar as mareas vivas e, dubitativo, explicou que quería durmir na area pero sen acordar co mar revolto entre as súas cousas. Aconsellámoslle aproveitar un espazo verde sobre o muro da praia con dúas árbores de parapeto e un banco de madeira longo e estreito. Pareceu alegrarse e despedímonos entre sorrisos e grazas.
Que mente non ten medo de durmir a noite á intemperie? Só unha libre e valente cunha historia detrás para ser contada. Pero no caso de preguntarlle, de querer responder, non habería xeito de certificar a verdade da construción dun personaxe, dunha persoa. Por mandato vital, deben a verdade e a realidade estar cosidas cos fíos de pegamento?
Como sinalaba a miña psicóloga anos atrás, vivimos no circo da vida, cada un co seu rol, a conformar un xeito de estar no mundo e de pedalear nel inda que haxa moita xente que nunca chegue a subirse a unha bicicleta porque non pode ou porque non quere.
Neses grupos e subgrupos de humanos clasificamos os viaxeiros e as viaxeiras desta nebulosa raiada de tornados, cometas e nubes, desertos, fragas e selvas, co xeo e o sol cravados.
Podemos durmir no chan dun aeroporto en Venecia, comezar a roncar antes de despegar o aeroplano rumbo a Perú, soñar inda que o tren xa chegou á estación de Vigo, non pegar ollo como coladoiros dos mosquitos nunha tenda de campaña n’a Guarda ou nun cuarto sen mosquiteiras en Dubrovnik, sorrir na fase REM no leito perfecto dun catro estrelas en Viena ou aceptar o bafo da cama de sempre sen cartos para viaxar.
En ningunha destas eleccións hai desamparo nin reto de vida porque a seguridade venceu nun pulso ás memorias nómades dos devanceiros.
Se realmente non houbera límites, por que non viaxar a Irak, Armenia, Palestina, Bosnia ou Gambia en bicicleta? Por que non rachar o clixé do turismo cómodo?
A vida confortable e a falta de confianza no humano xorden como resposta mentres paladeo un zume natural de mango e laranxa no Barrio Gótico de Barcelona co estigma dunha pequeno burguesa en potencia.
Lamento que nin nas tendas de segunda man, nin en internet, nin na feira os atopei: uns corchetes para poñerlle á vida; unha pausa para voar.
