Corremos dun lado para outro como se só con nos mover despistásemos a morte, pero de cando en cando a présa detense e podemos ollar ao noso redor e construírmos a paisaxe conforme avanza a mirada.
Cando camiñamos co afán de descubrir, coma se nos dirixísemos á Ítaca de Kavafis, achamos obxectos que, malia seren exiliados dos seus soños polos donos, seguen aínda en activo para espertar evocacións. En Dubrovnik cruceime cun contrabaixo abandonado e en Boloña, cunha escultura de bronce con dous anxos contorsionados en éxtase.
Ás veces eses tesouros fican máis preto. Hai uns días, en Compostela, dúas zapatillas vermellas agardaban pola miña atención a carón dun contedor do lixo. Só unha lene ferida no pé dereito da parella podería explicar o rexeitamento da súa dona nun mundo coma este, no que valemos só novos e vizosos.
A miña madalena de Proust ben poderían ser esas zapatillas. Lembrei que cando Dorothy viaxou ao país de Oz no filme calzaba uns zapatos vermellos e que, de meniña, eu era coma ela, só que xa vivía no territorio da maxia e coitado do tornado que ousase arrebatarmo.
Tamén eu tiña unhas sandalias vermellas, cuns reberetes dourados. Só mas deixaban sacar ao exterior, arriscalas aos charcos, os domingos e festas de gardar, esas que nunca souben ben que gardaban. O meu nivel de felicidade subía décimas ou mesmo números enteiros cada vez que as puña.
A veda do uso das sandalias erguíase en Domingo de Ramos, cando desexabamos crer que a vida era unha sucesión de cambios no ar e nas flores porque daquela existía a primavera. Ignoraba que, co tempo, e a nosa axuda, primavera e outono se extinguirían.
Moito presumía das miñas sandalias vermellas e do ramo de loureiro máis lanzal da parroquia nesa xornada. Porén, o momento estelar chegaba na festa do patrón, aínda que a noite confundía as cores e as luces do palco confundían a mesma noite e a cor das sandalias se volvese indecisa.
Non chegabamos á verbena sobre baldosas amarelas, senón por esvaradías corredoiras, hábitats hostís para sandalias delicadas. Meniñas, mozas e mulleres gardabamos nunha bolsa o noso calzado-alfaia e camiñabamos ata a meta co de cada día, o que nos servía para brincar e para sincronizar os nosos pasos cos dos avós.
En chegando ao campo da festa, aquelas Cinsentas deviñan princesas sen príncipes, que non precisabamos. Eramos felices e danzabamos mentres, entre as xestas, esperaban polos nosos pés zapatillas modestas, as que de verdade constrúen camiños e saltan os valados das circunstancias.
Agora que o penso, quen me dera uns zapatos coma os de Dorothy e que abondase con golpear os talóns tres veces para aparecer na festa da miña infancia de novo.
