Faro de Vigo

Faro de Vigo

Contenido exclusivo para suscriptores digitales

Gallegos a la vanguardia

“É unha responsabilidade controlar misións con inversións xigantes”

La ingeniera aeroespacial Ana Cambón Periscal forma parte del equipo que monitoriza los satélites gemelos Sentinel-3 desde el Marine Center de Eumesat en Darmstadt (Alemania)

La ingeniera gallega Ana Cambón, en la sala de control de las misiones del Eumesat Marine Center.

Estrenarse en el mercado laboral controlando una misión espacial no es algo que se pueda rechazar. Ana Cambón (Carballo, 1998) forma parte de la primera promoción de la Escuela de Ingeniería Aeroespacial de la Universidad de Vigo, en el campus de Ourense, y estudiaba un máster en la Carlos III cuando la agencia Eumesat contactó con ella. “Non estaba buscando traballo, pero un compañeiro e amigo da carreira ao que tamén contrataron aquí pasoulles o meu currículo e non podía dicir que non. Era unha oportunidade moi boa e estou moi contenta”, agradece.

Desde finales de septiembre, forma parte del equipo que comanda y monitoriza a diario los satélites gemelos de observación Sentinel-3 de la ESA y se ocupa de procesar los datos meteorológicos para gobiernos, agencias e investigadores de todo el mundo. “É unha responsabilidade controlar misión espaciais con inversión xigantes. Acabar os estudos e empezar a traballar directamente nestes proxectos dá respecto. A actividade é elevada pero sempre interesante. E lévase ben porque estamos xuntos na mesma sala os responsables de varias misións e o ambiente é moi bo”, comenta sobre su labor en el Marine Center de la agencia Eumesat en Darsmstadt.

Los Sentinel-3 están en órbita desde 2016 y 2017, respectivamente, para tomar datos de la superficie de la tierra y los océanos que son de gran interés para el día a día y el estudio del cambio climático. Un equipo localizado en Italia se ocupa de la parte continental, mientras que el centro alemán está enfocado a la monitorización oceánica y las observaciones del color y la temperatura del agua, entre otras.

“Comandamos os satélites para que fagan certas accións durante dous dos seus pases diarios sobre as antenas do centro, e o resto do tempo revisamos que todos os instrumentos funcionan correctamente e a misión segue o seu curso natural. Tamén somos responsables de traballar os datos para facer chegar os produtos solicitados aos gobernos, axencias espaciais, investigadores ou empresas privadas. En cada pase, recibimos uns 20 Gb de datos e fan 14 en total cada día. Así que a cantidade de información que nos chega de forma continuada é moi grande”, destaca.

Ana Cambón, en la sala de control del Eumesat Marine Center

La misión es muy estable y Ana nunca se ha tenido que enfrentar a grandes contratiempos, pero su carga de trabajo aumentará tras el lanzamiento de un tercer satélite: “En principio, está previsto para 2022 e o proceso de comisionado tardaría un ano ata que esté na posición que queremos. E despois teremos que ocuparnos de monitorizalo e de todo o que produza. Poñer en marcha unha misión é un traballo inmenso, pero despois é básico ter un equipo que as opere. A carreira, aínda que tratan de que sexa o máis práctica posible, aborda todos os campos a máis grandes rasgos e esta labor que descoñecía sorprendeume gratamente”.

En su equipo son seis ingenieros, tres de ellos españoles, y en el centro de Darmstadt trabajan otros dos titulados de la primera promoción de la escuela ourensana. “Somos piña aquí. A verdade é que é moi fácil facer amigos porque hai moita xente moza no centro. E a metade da cidade adícase ao sector aeroespacial”, describe sobre Darmstadt, que además de las instalaciones de Eumesat acoge el Centro de Operaciones Espaciales (ESOC) y la Universidad Técnica.

"O tópico de que o espazo é un traballo de homes segue moi implantado na sociedade e pode afectar á hora de decidir. Non debemos extralimitarnos por esas concepcións antigas. Estamos exactamente igual de cualificadas"

decoration

A Ana le interesaba la ingeniería y siempre le atrajo el espacio, una curiosidad seguramente heredada de su padre: “Sempre me chamou moito a atención porque hai miles de dúbidas para as que todavía non temos respostas. E as misións son a nosa ferramenta básica para tratar de entender o que pasou e o que segue pasando hoxe”. Y se enteró casualmente, viendo las noticias a la hora de la comida, de que la UVigo estrenaba un grado que combinaba ambos campos.

“É a enxeñería con máis mulleres e aínda así non chegabamos a un terzo da clase. E aquí tamén somos menos respecto aos homes. É bastante decepcionante porque estamos exactamente igual de cualificadas, pero gústame pensar que cada ano se normaliza máis que ocupemos postos de responsabilidade. Hai un problema de falta de referentes nos que as nenas se poidan ver reflectidas. Todos vimos do mesmo sitio, tivemos unha infancia similar e non hai que ter nada especial para chegar ata aquí. O tópico de que é un traballo de homes segue moi implantado na sociedade e pode afectar á hora de decidir. Non debemos extralimitarnos por esas concepcións antigas”, defiende.

Ana tiene un contrato permanente, por lo que sus planes inmediatos pasan por seguir en Darmstadt, aunque no descarta cambios en el futuro: “É un sector difícil para atopar empleo en España e sempre me chamou a atención traballar en distintos países. Aquí estou obtendo unha experiencia moi importante que me pode abrir outras portas o día de mañá”.

Compartir el artículo

stats