Falta pouco para que se cumpran dous anos desde que se detectou o primeiro caso de COVID-19 no mundo e aínda non hai unha resposta clara de como se iniciou a pandemia. Existen varias hipóteses. A principal céntrase no paso do virus dun animal a un humano. Hai outra que contempla a posibilidade da entrada do virus a través de alimentos conxelados. A máis criticada defende a filtración do virus desde un laboratorio do Instituto de Viroloxía de Wuhan. En China négano rotundamente, chegando a falar de teoría da conspiración. O que si temos é a cifra de mortes causadas polo coronavirus: 4,8 millóns de persoas no mundo. Ignoro se chegaremos a saber algún día a orixe real deste virus. Hai unha especie de néboa mesta rodeando esta cuestión.
"As novas sobre o virus, que antes acaparaban as portadas, pasaron ás páxinas interiores dos xornais. levamos meses sen ver a Fernando Simón"
Desde o inicio da campaña de vacinación a incidencia non deixou de baixar. As cifras son alentadoras, malia a relaxación das medidas. Hai indicios no noso día a día de que o final da pandemia está cada vez máis preto, aínda que, de cando en vez, algunha autoridade sanitaria aparece nos medios para lembrarnos que isto aínda non rematou. A realidade é que os medios de comunicación dixitais quitaron as seccións COVID das súas páxinas de inicio. As novas sobre o virus, que antes acaparaban as portadas, pasaron ás páxinas interiores dos xornais. Levamos meses sen ver a Fernando Simón. A erupción do volcán da Palma ou a subida do prezo da luz centraron a atención das últimas semanas. Semella que pouco a pouco recuperamos as nosas vidas. Mais eu non podo evitar preguntarme que é o que queda agora, despois do naufraxio. Porque a realidade é que o virus arrasou con todo.
Imaxínonos percorrendo as rúas, coma quen percorre a praia onde afundiu o barco na procura das crebas. Nos aeroportos, gran parte dos negocios apagaron as luces para non volver prendelas. É estraño camiñar pola T2, no Adolfo Suárez. Moitos restaurantes, que antes eran un fervedoiro de xente e pratos fumegantes, agora semellan espectros. Os que resistiron, cambalean. A meirande parte dos produtos das cartas non están dispoñibles e o persoal reduciuse de tal xeito que non dan feito para atender á clientela. Que sucede nas cidades? Cantos negocios resistiron? Cantos daqueles lugares onde nos encantaba ir seguen existindo? Hai veces en que me dá medo chamar a un restaurante porque temo que non responda ninguén ao outro lado e que ese silencio sexa a confirmación dos meus medos.
Algunhas zonas de Vigo xa antes da pandemia tiñan esa aparencia de rúas pantasma. Coma o tramo da rúa Carral máis próximo ao mar, con tantos locais pechados e os seus escaparates cheos de po, teas de araña e obxectos vellos que lembran que viviron épocas mellores. Ou a Rúa Marqués de Valladares, que hai décadas brillaba coas súas galerías con expositores resplandecentes e agora é unha colección de portas pechadas. Non podo evitar pensar que eses escaparates fundidos en negro son unha metáfora de moitos berros de auxilio. E que detrás dos silencios, hai persoas.
