Sabede amiga:
Hoxe veño de volta do mar. Cheguei ledo ó aeroporto de Madrid e logo outro avión tróuxome ata Peinador. Ás cinco da tarde tomaba as tazas na taberna de Moncho, na que me decatei que algunhas cousas cambiaran no pobo nestes seis meses. Quixen pagá-las tres rondas e non me chegou un billete verde. Denantes sobraba para propina, e algo máis. Disque Luís casóu de penalty e Pepe para setembro, que agora anda facendo eses exercicios matrimoniais que lle manda o cura. Manolo non quixo taza de viño ningunha. Bebe auga sen gas dende que o médico lle dixo que tiña unha úlcera coma un volcán, e abofé que Manolo tomouse o diagnóstico moi en serio. Tamén o de comer peixe branco fervido catro días a semana; pero continúa co café despois de xantar e os pitillos negros fumados ata o filtro. A quen atopei mal foi a Xavier. A el tamén lle dixo outro doutor, éste dos nervos, que debería deixar o “alpiste”, que senón íase volver tolo. Eu coido que xa se volveu tolo hai tempo, e agora de pouco lle valería deixar esas copas de coñac que comeza a beber dende a mañanciña. Os demáis seguen o mesmo ca sempre, malia que boto en falla aquela confiansa que tiñamos hai seis meses. Será cuestión de esperar uns días. Ou será que nos facemos vellos sen darnos de conta.
Sabede, amiga:
A ver se podo quedarme todo o mes, aínda que o armador dixo que en vinte días xa debiamos estar outra vez de marea, aló no sul de África. Non, non me recordes iso. Miraba escamas por todas partes. Traballar cos ollos a caír de sono era o de menos, o pior é iso de mirar mar, e mirar mar, e máis mar, desde un cascarón, comendo peixe a esgallo, ata reventar…..Na boca da noite, agora mesmo, acabo de decatarme de que hai tres bares máis abertos, e dixéronme que o alcalde mandou poñer farolas novas na rúa onde ten a súa casa. Vexo que, nisto, procura ser o mesmo de sempre.
Sabede, amiga.
Moito me lembraba eu de todo isto, da festa de San Martiño e das do Carme, aló lonxe. Tódolos días, dormía soñando co pobo e espertaba no extranxeiro. Disque chorar non é de homes, pero eu, xúrocho, ata chorei de rabexa. Xuro que é verdade e dígocho agora, nesta noite de bochorno que me traslada a aqueles calores que acabaron por queimarme, non a pel, senón a moral; como che xuro, tamén, que a vindeira marea será derradeira. Asi que desembarque, que me deixen en terra, dentro de seis meses xa non volverei vir máis de volta da mar, malia que teña que pasa-lo resto da miña vida detrás dun mostrador ou dando cal a unha parede branca e eterna.
*A Severo e a todos os mariñeiros desaparecidos no naufraxio do Frank C o 2 de outubro de 1991. A todos os náufragos do mar
