Pasaron tantas cousas nesta semana que agora marcha... Miren como sería o conto que, por ser, onte foi o Día Mundial dos Emoticonos. Felicidades a todas as cariñas rideiras, a todas as flamencas e tamén a todas as merdiñas do whatsapp. Esta semana que agora remata pasou tamén o Día Mundial das Habilidades da Xuventude, e mesmo o dos Chimpancés. Por pasar, mesmo pasou o tempo e, un ano máis, asistimos con esa mestura de baleiro e nostalxia, de añoranzas e de ausencias, a outro cabodano de Agustín Fernández Paz.
O pasado luns botamos números e, ao recoller as contas, saíronnos cinco anos sen Agustín. Un lustro xa, e como pasa o tempo... Como non son eu moi amigo das farándulas nin adoito sentirme a gusto baixo as luces da verbena, nunca falei moito desa experiencia, a fortuna inmensa de compartir tempo con Agustín. Pero o certo é que a tiven. Por suposto, non foi tanto como o que compartiron outros amigos comúns; como Celia Torres, que sempre sorría cando disparaba algunha foto na que apareciamos xuntos; ou como Manolo Bragado, esoutro mestre para o que todo o tempo do universo nunca será suficiente para deixar de estrañar a Agustín... Pero eu tamén tiven o meu.
Coñecín a Agustín no asento traseiro dun coche. Sei que así contado soa raro. E, por suposto, hai unha explicación para isto. Unha explicación correcta e cabal, tan seria e respectable que nela incluso aparece Alonso Montero. Pero tamén é unha explicación con moi poucas fiestras abertas á fantasía, a ese espazo no que non había máis rei que Agustín... De maneira que, parafraseando a Cid Cabido, esa será “unha explicación que non vou contar”. Deixémolo en que eu tiven a fortuna inmensa de coñecer a Agustín no asento traseiro dun Audi con máis quilómetros enriba que o baúl da Piquer. Ou que o corazón de algún editor... Con todo, o importante aquí é que, naquel mesmo instante, Agustín, que era todo xenerosidade, comezou a compartir. Amabilidade, bo talante, e, sobre todo, coñecemento... A primeira lección que me aprendeu foi sobre cómics. Logo desa viñeron moitas máis. Non as suficientes, por suposto, pero si as bastantes como sentir que, polo menos, algo quedaba. Na miña alma hai unha parcela co código postal de Agustín Fernández Paz. Na nosa última conversa, Agustín asegurouse de que non me quedase ningunha dúbida sobre a importancia do principal mandato para un autor: neste oficio noso de xuntar letras para tecer universos, non hai máis soberano que os lectores. É a eles a quen hai que buscar, é con eles con quen hai que falar, é con eles, cos lectores e coas lectoras, con quen hai que tender as pontes máis firmes.
Entre agosto de 2012 e xullo de 2016, aprendín un mundo de Agustín Fernández Paz. Aprendín o que é o talento, o sorriso sereno, a humildade, a artesanía, a ollada cómplice, a calma, a man esquerda, o traballo ben feito, o ritmo correcto, o éxito e tamén a humildade. Aprendín o que era a dignidade... E, sobre todo que, ao final, o único que queda é o amor.
E niso levo pensando todos estes días. Na derradeira lección do mestre Agustín. Penso que ao final o único que queda é o amor... E, nun acceso de rabia, desa carraxe que non quero para min pero que, ás veces, aínda peta na porta pola noite, dou en pensar de que servirá todo ese amor se, ao final, xa non queda nin sequera alguén con quen compartilo. Ubi sunt... Hai unha tristura que quere asomar, e, unha vez máis, volvo a ollada cara ao calendario, a todos eses días mundiais de... Pero esta vez dou co sorriso. Porque a semana anterior tivemos outro deses días que converten o almanaque nun espazo amable. Disque o pasado martes 6 foi o Día Mundial do Bico Roubado. Un día de orixe incerta, pero, que máis dá... O importante é o que se celebra, o que se enmarca. 6 de xullo, un día para deixarse ir. Para chamar polo amor. Para ser insensatos na madrugada. Para esquecérmonos de todas as nosas timideces e, sempre co consentimento do outro, deixar o medo a un lado, e saltar ao baleiro. Un día para os kamikazes namorados que, como naquela canción, atravesan ese precipicio que os separa, confiando en que os beizos do outro estarán aí para abrazar a colisión.
Nestes últimos tempos, de salto e sobresalto, de emerxencia e inmediatez, dou en ver o amor como algo case revolucionario. Un inmenso acto de rebeldía, de liberación sobre a tristura. Se o mestre Agustín estivese aquí, aínda nos había tirar das orellas por non comprendelo antes, e deixar que a pena, que a angustia dos días terribles, puidese con nós... De maneira que non o escondan máis. Fagan que todos os días sexan o Día Mundial do Bico Roubado. Collan o seu amor, e bíqueno. Biquen ata que á outra persoa os ollos se lle convertan en corazóns, como ao emoticono aquel. Biquen á xuventude habilidosa e, se a el lle parece ben, biquen mesmo a un chimpancé. Pero biquen. Biquen. Porque, ao final, o único que queda é o amor...
