Esta semana atopeime na rúa, de maneira casual, cunha amiga que perdeu á súa nai hai uns poucos meses. Morreu por unha infección derivada da COVID. Non puiden estar con ela, explicoume, mirándome aos ollos. Esa frase está cargada de significado. Agocha a dor pola soidade, a pena de non poder acompañala. Ese mesmo día, cheguei á casa e un amigo escribiume unha mensaxe que dicía: hoxe hai dous anos da morte da miña nai. É difícil atopar as palabras nunha situación así. Mandas corazóns, caras tristes. Tratas de que a outra persoa saiba que estás con ela, pero as palabras non saen. Non queren saír. Automaticamente pensei no Día da Nai. Este ano hai moitas nais que non están e moitas fillas e fillos que van pasar unha xornada triste, tratando de xestionar unha dor que se crava.
"Este ano hai moitas nais que non están e moitos fillos e fillas que van pasar unha xornada triste, tratando de xestionar unha dor que se crava"
Teño un recordo especial do Día da Nai que quero compartir hoxe aquí. A miña irmá e mais eu eramos unhas nenas. Ela non debía de ter máis de catro anos. Había no barrio unha mercería que tamén era tenda de agasallos. Un deses negocios de antes, onde podías mercar un frasco de colonia, unha mochila, un traxe de baño ou unha presada de botóns. E sempre saías contenta. Moitos agasallos mercamos alí de pequenas. Entrar naquela tenda era como visitar a fábrica de Willy Wonka. Alguén que me coñeza pode dicirme: Ledicia, ti es unha persoa que se emociona no Mercadona mirando os andeis de galletas. E é certo. Mais de verdade que cruzar a porta daquela tenda de barrio significaba cambiar de mundo. O Día da Nai estaba preto e a nós sempre nos ilusionou mercar agasallos, desde ben pequenas. Así que baleiramos o noso peto e alá fomos, coas mans cheas de moedas, dispostas a atopar o regalo perfecto: unhas zapatillas. Agochámolas no armario, arriba de todo e eu, que son a maior, advertín á miña irmá: hai que gardar o segredo ata o domingo. Non podes dicirlle nada a mamá. E sucedeu que esa advertencia provocou un efecto inesperado. A responsabilidade de gardar aquel segredo fíxose demasiado grande. A tentación de revelar a sorpresa medrou e medrou. Mais ela quería cumprir coa súa palabra, así que decidiu fecharse no noso cuarto. Cando quixo abrir, non foi quen. Estivo horas pechada, sen poder saír. Lembro sentar e falarlle desde o outro lado da porta, para que non pasase medo. A miña nai e mais eu intentamos abrir a porta de todos os xeitos posibles, pero non o conseguimos. Viñeron algunhas veciñas, mais tampouco tiveron éxito. A nena estaba encerrada. Escoitabámola chorar desde o outro lado. Recordo cantarlle cancións dos nosos debuxos animados favoritos, para que lle pasase o desgusto. Despois de varias horas, chegou o meu pai cunha radiografía e conseguiu liberala. O primeiro que fixo ela foi abrazar á miña nai e dicirlle: É que tiñamos un segredo dunhas zapatillas que mercamos para ti e non podía dicircho. Rimos moito lembrando esa anécdota.
Os tempos mudaron, claro. Aquel negocio xa hai moito que non existe, pero nós lembramos o toldo verde con letras brancas como se continuase alí. Este ano mercamos o agasallo da nosa nai a través de Internet, nunha tenda de xoiería artesá viguesa que se chama Diecisietecosas e que está chea de cousas bonitas, que nos fan lembrar a nenez. A miña irmá gardou o segredo ata hoxe. É un día feliz. Mais penso en todas as nais que marcharon. Penso nos seus fillos e fillas e abrázoos en silencio.
