Víase vir por todo o mundo menos polo goberno galego. O día 23 de marzo o Parlamento de Galicia, advertido ata a saciedade do perigo e anticonstitucionalidad da Lei Sanitaria, aprobouna cos votos exclusivos do Partido Popular.
O Consello de Estado emitiu un informe demoledor contra a Lei.
Poucos días máis tarde o Goberno Central, con toda a razón, interpuxo un recurso de inconstitucionalidade con solicitude de medidas cautelares: entre elas a vacinación obrigatoria, inexistente en ningún país europeo, menos en Galicia, este país de fábula, de brumas e de entroido máxico.
O Tribunal Constitucional admitiu a trámite o recurso e adoptou as medidas cautelarísimas inaudita parte. O presidente Feijoo protestou, acusou o goberno central de cometer un erro político e sanitario e esixiulle a retirada do recurso.
Aos galegos máis nos vale que o recurso non se retire e o Tribunal Constitucional se pronuncie sobre o fondo do asunto. Tal é o perigo da Lei.
A Lei é a norma xurídica máis aberrante, antidemocrática e autoritaria que eu lembre. A Lei “mordaza”, si, a que prohibía fotografar aos axentes da policía, é unha bagatela ao seu lado.
Vexamos se non. A Lei establece un catálogo de medidas preventivas, que poden ser adoptadas sen audiencia do interesado, tal como estas (art. 34):
“12. Adoptar as medidas preventivas que se estimen pertinentes no caso de que exista ou se sospeite razoablemente a existencia dun risco inminente e extraordinario para a saúde. Para ese efecto, a autoridade sanitaria competente poderá proceder á incautación ou inmobilización de produtos, a suspensión do exercicio de actividades, o peche de empresas ou das súas instalacións, a intervención de medios materiais e persoais e cantas outras medidas estímense sanitariamente xustificadas. A duración das medidas a que se refire este apartado fixarase para cada caso, sen prexuízo das prórrogas sucesivas acordadas por resolucións motivadas, non excedendo do que esixa a situación de risco extraordinario que as xustificou. Poderá, así mesmo, adoptar medidas preventivas en materia de saúde pública nos termos previstos no artigo 38”.
Sen audiencia do interesado, e sen a autorización dun Xuíz, está claro. Mesmo establece a obrigación forzosa aos cidadáns de prestar apoio activo de maneira persoal ás autoridades sanitarias: “ l) Ordenar aos cidadáns e as cidadás a prestación de servizos persoais, de acción ou omisión, sempre de forma proporcionada á situación de necesidade”. Noutras palabras: mobilización forzosa dos civís.
Ou a forzosa hospitalización de cidadáns: “a) Poderán adoptar medidas preventivas de recoñecemento, tratamento, hospitalización ou control”.
Ou mesmo o internamento nun campo de concentración sanitario para os enfermos: “1ª) Medidas de control das persoas enfermas, cando fose procedente, como o illamento en domicilio, o internamento en centro hospitalario ou o illamento ou internamento noutro lugar adecuado para tal fin.” Se os infectado fosen unhas decenas de miles, entón como Pinochet? No estadio de Balaidos? Sería ese un lugar adecuado para tal fin, a xuízo das autoridades sanitarias?
Ainda máis: tamén para quen simplemente estivesen en contacto con enfermos: “Medidas de control das persoas que estean ou estivesen en contacto coas persoas enfermas, como o sometemento a unha corentena no domicilio ou noutro lugar adecuado para tal fin”.
A Lei permite o uso de xeolocalización da cidadanía, ou a determinación do perigo epidemiolóxico do cidadán mediante do uso de datos privados en poder do Sistema Público de saúde de Galicia, en contra do que dispón a Constitución Española no seu Artigo 18.4: “A lei limitará o uso da informática para garantir a honra e a intimidade persoal e familiar dos cidadáns e o pleno exercicio dos seus dereitos”.
A Lei suspende os dereitos fundamentais e as liberdades públicas. Ao facelo invade competencias do goberno central. E ademais descoñece o principio de xerarquía normativa, pois os dereitos fundamentais só poden ser obxecto de restrición ou suspensión mediante lei orgánica, si ou si, competencia do Congreso e segundo o disposto pola propia Constitución Española.
O estropicio xurídico da Lei Sanitaria Galega non é moco de pavo; Estes son os dereitos e liberdades que esta lei suspende ou restrinxe:
- -A liberdade persoal, artigo 17,
- -O dereito á intimidade e inviolabilidade do domicilio, artigo 18.
- -A liberdade de residencia e circulación, artigo 19.
- -O dereito de reunión, que segundo o artigo 21 non necesitará autorización previa.
- -O dereito á tutela xudicial efectiva, artigo 24.
- -O dereito á propiedade, artigo 33.
- -O dereito ao traballo, artigo 35.
- -A liberdade de empresa, artigo 38.
A Lei se arroga en consecuencia aprobar en Galicia o estado de alarma, artigo 116 da CE. Pero non só iso: é que algúns dos dereitos derrogados, suspendidos ou restrinxidos non poden ser limitados polo estado de alarma. En consecuencia, a Lei habilita ao goberno da Xunta –que non ao Parlamento de Galicia- a decretar os estados de excepción e de sitio (art. 55 CE).
Todo isto, con franqueza, resulta insólito. Pero máis asombroso é a narrativa ca que a lei está escrita. Está escrita desde a óptica represiva e o resultado é un texto propio de Stephen King. A Lei trata á cidadanía como a unha caterva descerebrada e perigosa á que hai que domesticar a garrotazos. A Lei establece unhas medidas durísimas e discrecionales que permiten condutas arbitrarias e inmotivadas, suprimindo incluso a audiencia previa ao cidadán destinatario da orde executiva. Ata en 15 ocasións menciónase o vocábulo “sanción”; ata noutras 30 veces menciónase o vocábulo “infracción’”.
E o réxime sancionador resulta terrorifico. Non só polas contías, senón tamén polas condutas sancionadas. Así son sancións graves, sancionables con ata 60.000€, “A falta de cumprimento voluntario da obrigación de corentena indicada ou prescrita polas autoridades sanitarias” ou “A organización por calquera medio de reunións, festas ou calquera outro tipo de actividade ou acto, permanente ou esporádico, de carácter privado ou aberto ao público, en espazos públicos, abertos ao público ou privado” ou simplemente a negativa a informar á Autoridade Sanitaria sobre a propia saúde individual.
Son infraccións moi graves, sancionables con ata 600.000€euros, “A falta de cumprimento voluntario da medida de illamento prescrita ou indicada polos profesionais sanitarios” cando o infractor teña síntomas compatibles coa enfermidade, ou a seguinte perla, que incumpre palmariamente o principio de tipicidade ou de lei certa: “A realización doutras condutas ou omisións que producisen un risco ou un dano moi grave para a saúde da poboación”.
Non se comprende como a maioría parlamentaria do Partido Popular, cos seus exclusivos votos, pero alertados ata a saciedade polos outros dous grupos parlamentarios e por voces recoñecidas da academia e a xurisdición, puideron aprobar esta lei redactada por un perigoso grupo de zombis famentos e xuristas mutantes que descoñecen os principios de sometemento aos dereitos fundamentais recoñecidos na constitución, de xerarquía normativa, e do Estado de Dereito e sociedade democrática.
Todo iso para velar pola nosa saúde: Grazas; eternamente agradecidos.
Por fortuna quédanos o Tribunal Constitucional. Porque hai amores que matan.
