Faro de Vigo

Faro de Vigo

Contenido exclusivo para suscriptores digitales

O meu mar de todos os días

O MEU MAR DE TODOS OS DÍAS

Chove, detrás dos cristais chove e chove, que cantaba Serrat na súa balada de outono. E si, chove a cachón e a falta de luz provoca sensacións de decaemento. Por iso non abro a fiestra e axexo tras os cristais. Soa esa marabilla que son os tres esbozos sinfónicos que compoñen unha obra dunha serenidade envolvente que é La mer, de Claude Debussy. A súa escoita lévame ao mar. Non podía ser doutro xeito. E ao meu maxín acoden as miñas lembranzas de cativo na praia de Samil. Era ben pequeno e teño gravada a imaxe dese primeiro medo ás ondas. De ficar paralizado diante da escuma que pousaba na area como intimidándome. Lembro tamén o meu pai levándome das mans mentres eu batuxaba na auga para aprender a nadar. Lembro botarme de cabeza na dársena do Náutico ou estar sentado nas rochas diante do mar maxestoso, como agardando unha mensaxe dentro dunha botella, que nunca cheguei a recibir. É ese o meu mar de todos os días. Ese mar que percorre o meu espírito e a miña obra literaria dende as primeiras liñas que escribín.

Noto que o mar foi medrando comigo ou ao revés, porque o mar medra e nós medramos collidos da súa man. Gozamos dos seus aloumiños, recibimos os seus bicos e vemos como converte as ondas en chiscadelas de agarimo, ao tempo que procura a nosa complicidade. O mar comunica en voz baixa, a máis das veces, pero tamén en voz alta. O mar perfúmanos e eu ben noto o seu arrecendo de salitre. O mar sopra no meu oído as máis tenras cantigas e os máis antigos adaxios. O mar adoza con todo isto os meus principios éticos e estéticos para darlles un sabor máis agradable. O mar bambea as nosas ilusións e é quen de pintar o cadro máis fermoso que ningún pintor pode igualar. Eu non son case nada sen o mar. Enche de enerxía cada un dos meus días. Chámame con serenidade e comparte comigo certos segredos íntimos. Fixa nas miñas pupilas a beleza e faime partícipe dos seus medos. Porque o mar tamén ten medo. A contaminación faino sufrir. Cando o esquilman, chora. Teme a miúdo os vertidos de lixo e gasoil. Provócanlle náuseas as sabas de plástico que non o deixan respirar. Agrédeno demasiadas veces.

O mar é moi fermoso, si, mais non todo é idílico ao falarmos del. Tamén pode ser un terrible inimigo que couta vidas. Cando leo ou escoito o seu cruel golpe de man, que provoca naufraxios e rouba homes, incomódome con el. E aldráxoo con rabia. Paso días sen saber nada do seu día a día e comparto as palabras dun personaxe, un vello sabio e con barba, dunha obra de J.M. Coetzee que afirma: “O home constrúe grandes barcos de ferro pero o mar é máis forte. O mar é máis forte que calquera cousa que o home poida construír”. Évos ben certo. Porén, consciente de que desexa a calor dos poetas, o mar non tarda en amosarme a súa face máis tenra, máis garimeira e convénceme da súa bondade. O mar, téñoo claro, é un sedutor. E os escritores e escritoras -de todos os tempos- teñen dado á literatura extraordinarias páxinas de mar. E gústame salientar os fermosos versos de Bernardino Graña nas súas profecías do mar: “Ti, mar, cegaches todo en luz e en vidro./ Nubraches a mirada e ao mesmo tempo/ abriches mil vieiros, fuches ninfa/ que canta e leva aos homes aos seus eidos”. Ou os versos de Xohana Torres cos que inicia o poemario Estacións ao mar: “Sempre nos queda/ ser o que leva a onda:/A núa liberdade, /o modo de entregarse”. Non menos emotivos son estes versos de Chisco Fernández Naval do libro Mar de Lira, cando escribe: “Na rampla/ onde durmen as quillas/ deixamos a esperanza a secar/ coma se fose un argazo”. E podiamos seguir emocionándonos con versos que arrecenden a auga salgada. Esa auga, no bordo do mundo, que me chama acotío para que o siga querendo malia os nosos desencontros. Eu acudo á súa chamada. Os meus libros, tanto en prosa coma en verso- están tinguidos polos soños do mar, polos seus cantos de serea, pola brancura da súa escuma, pola fondura do seu discurso. Non podo prescindir del. Déixome apertar polos seus brazos de cristal salgado, polo feitizo dos seus solpores, polos cantos de berce cos que arrola á lúa. E síntome, tamén, voar por riba del cal ave mariña que paira pola inmensidade dun espazo infinito.

Detense a música. Remata o diálogo do vento e do mar (animado e tumultoso) de Debussy e, agora si, abro a fiestra para ver se podo escoitar algún rumor mariño.

Compartir el artículo

stats