Soñando entre catro paredes

O meu primeiro can chamábase Chispa e era pequeno, podengo portugués cor "boi", que é como no meu barrio se denominaba entón a todos os bichos que tivesen a cor do touro galego castrado, que arrastraba carros do país, e que un señor maior e moi lido da miña aldea dicía que eran celtas.

O mesmo señor, que ademais era moi rapaceiro, cando lle dixen en nome do meu can e me queixei porque todos me dicían que era denominación de femia, díxome que non me preocupara que o nome era hermafrodita. Pasaron moitos anos ata que volvín oír esa palabra e moitos máis ata que souben que aquel señor era masón.

Os confinamentos son bos para lembrar. O señor está enterrado en terra no cemiterio da miña aldea. É o único de todo o campo e o seu sitio aparece entrando á esquerda.

Aquí onde estou, cheo de medo, parece que o tempo non pasa, que non existe outra cousa nada fóra destas catro paredes€

Parece e por iso é necesario soñar e un aínda soña. E no soño volve aparecer o can de nome hermafrodita e o actual de nome de deus bárbaro: Thor.

Tamén a caza e pesca, os meus devanceiros máis queridos; os arandos nos cumes que empezan a florecer; a perdiz co seu perdigón dando vida ao campo co seu canto; os bidueiros brotando con forza desde os seus troncos brancos€

E sen necesidade de soñar, un reiseñor canta todas as noites na fonte da Guía de Tui guiando o camiño á súa femia que debe estar a piques de chegar.

Cos pensamentos e co canto doume conta que a vida segue e que volveremos vernos e daremos moita máis importancia ás cousas pequenas. E toda a importancia que ten que un reiseñor nos diga con matices nos seus trinos que hai esperanza e que volveremos sentir o sol e a pensar, como en Johnny colleu o seu fusil, que aínda que nunca teñamos nada sempre teremos o seu calor.

Oxalá sexa pronto.

En canto poida eu aproveitarei para coller o meu can e nalgún sitio permitido adestralo na caza, quizais perderme entre aciñeiras e ter o soño inmenso de que todos é felicidade e miseria " non há" como o fado que contesta a quen pregunta que é o fado. Entón, coa axuda da ciencia e da Sanidade Pública, todo volverá ser normal.

E cando chegue a época volverei cazar. Non a matar nin a competir matando. Non, iso non é caza, non é ancestral, non é nada que una ao home á natureza.

É outra historia inventada pola necidade dos tempos. Iso é señoritismo, é o eu mato máis ca ti e son máis ca ti, é converter o que foi algo que servía para comer nun deporte, é buscar un trofeo onde se buscaba carne, é ir en manda con esmorga e alcol a facer o que antes se facía en silencio e en soidade.

A caza non é matar por cornos, que eses señores deberían comer e dixerir.

A caza é unha arte onde can, home ou muller e natureza danse a man e camiñan xuntos polos campos e montes. É volver. Desgraciadamente tamén é tirar e matar. Matar o que se come. Sentir certa piedade polo que se mata. Asumir a contradición que todos levamos dentro e todos temos algunha.

A caza non é exhibir a morte, nin facer sufrir a ninguén (nin a animais nin ás persoas, cazadores ou non) que ven esas imaxes.

A caza que practicamos algúns, con contradicións claro, é un sentimento que vén de antigo.

Iso, eses cervos mortos aliñados ou eses raposos ou eses xabarís sanguentos na competencia por matar seres vivos, non é cultura. É manifestamente un complexo que teñen xentes dunha sociedade na que prima o maldito eu son mellor que ti. Os cazadores, os Delibes, de Castela, e os Nemesios, de Ribadelouro, estamos moi fóra desa miseria.

Xa sei que é moi difícil a miña postura e que é moi atacable. Pero no confinamento polo virus sinto necesidade de escribila. Estou en idade de moito risco, non quixera irme deste paraíso, e deste chamado val de bágoas, entre outras cousas, encántame correr detrás de Thor e de vez cando, poucas veces, disparar con acerto.

Cando despois dunha xornada de natureza volvo a casa, non penso no que fallei. Penso, como os cazadores de verdade, no que quedou nos campos. E se queda só o necesario para repoboar en que alí non se debe volver.

Xa se que hai grandes contradicións, pero algúns temos que asumilas.

A caza que practicamos algúns é do pobo que a practicaba para comer e estáballe prohibida. E poida que quedara na nosa memoria xenética. Os medidores de cornos eran da nobreza.

Hoxe desexaría saír e comprar un libro de Don Miguel Delibes. Creo que se titula "O cazador" e que a cadela do protagonista chámase Doly.