Unha canteira que pisa forte

Izan Fariña Iglesias ten 17 anos e reside habitualmente en Ourense, aínda que visita de forma frecuente Sabucedo. Leva dende moi novo vinculado á Rapa, tanto no curro como no traballo que hai detrás, o que non se ve pero que está presente todo o ano. Este luns era a terceira vez que aloitaba, porén, antes xa formaba parte dese equipo de mozos e mozas que retiran os bichos da area antes de que comece oficialmente a Rapa. Ao preguntarlle que o levou a introducirse nesta secular tradición, responde: “É algo que ves dende pequeno, e sempre estás desexando baixar, aínda que sexa só para apartar os poldros”. Izan recoñece que ao principio hai nervios, pero o sentimento de aloitar paga todas as penas: “Cando saltas é unha sensación de adrenalina, pero ao mesmo tempo de quietude. Só escoitas á besta e aos teus compañeiros, créase una especie de silencio conxunto”.

O seu nome é Noa González Lorenzo e ten 14 anos. Realizou o seu primeiro aloitamento na pasada edición, aos 13. É de Sabucedo e dende que ten memoria vive o forte vínculo entre o cabalo e o home, primeiro vendo aos seus familiares e despois experimentándoo ela mesma. Comezou a involucrarse na Rapa dende moi nova, conta: “Levo toda a vida quitando os poldros con meu pai e agora xa é tradición ir ás grandes”. Conta Noa que ao principio haille que ganar a batalla aos nervios, pero que, grazas á protección dos maiores, é máis doado facelo: “Ao principio estás que se salto ou non salto?, pero ao ter a meu pai, todo vai ben”. “Cando me subín á besta por primeira vez e escoitei os aplausos do público, sentín orgullo”, lembra a xoven aloitadora, que non ten dúbidas de que fará todo o posible para que a tradición continúe: “Véxome aquí por moitos anos máis, e transimitíndolle o amor por isto aos que veñan detrás”.

Iván Vilar Otero aloitou este ano tanto no curro do domingo como no de onte, luns. Ten 17 anos e dende hai dez forma parte da Rapa das Bestas retirando os poldros da area, aínda que non foi ata hai catro anos que deu o paso á primeira división, a de aloitar cos maiores. É veciño de Sabucedo e vive en contacto cos cabalos todo ano, polo que, lonxe de sentir medo no curro, síntese arroupado. Para el, o sentimento que mellor describe esta loita corpo a corpo co animal é “adrenalina” e “o momento que levas agardando todo o ano”. Vilar desenvólvese con soltura no curro, non se lle ve titubear, pero recoñece que “é todo cuestión de práctica” e que aínda ten máis por aprender. Por outra banda, se ben este non era o seu debut aloitando, si o era coas tesoiras, pois o exercicio de rapar, no sentido literal da palabra, resérvaselle aos veteranos; mais este luns este mozo xa tivo a oportunidade de cortar as súas primeiras sedas.

María Vega Leal ten 25 anos, é veciña de Campo Lameiro e unha fervente amante dos cabalos. A súa relación con Sabucedo e a Rapa das Bestas remóntase aos comezos da súa propia memoria: “Levo toda a vida vindo axudar a xuntar as bestas no monte e o ano pasado convencéronme os compañeiros para que me animase a aloitar”. “A primeira vez foi moi emocionante, de feito coa mestura de nervios, adrenalina e alegría”, rememora. Malia non ser natural da aldea, María sente esta tradición como propia e a súa vontade é que continúe: “Queremos que siga e hai moita xente nova que quere participar, non só no curro senón axudando no monte, que é o máis importante”. Ela é optimista en canto a capital humano, pero incide en que o maior risco hoxe en día é o descenso de bestas salvaxes. “Cada vez hai menos bestas, e diso depende que sigamos adiante coa Rapa”, sentencia.